همه ی مسئولین، دانشگاهیان، صنعت گران و عامه ی مردم اذعان دارند که یکی از دلایل کند بودن پیشرفت های فناوری در کشورمان ایران، نبود رابطه ی تعریف شده و دقیق بین صنعت و دانشگاه است. در این زمینه، صنعت، دانشگاه را و دانشگاه، صنعت را محکوم می کند. صنعت می گوید دانشگاه افرادی را تربیت می کند که در راستای نیاز او نیست. دانشگاه می گوید صنعت زمینه ی رشد و شکوفایی را در دانشگاه فراهم نمی کند. دانشگاه ادعا دارد که محل فکر و ایده پردازی است و او است که می تواند پایه گذار تحول و ترقی در صنعت باشد. شناخت مسئله، نیازمند نگاه و جهان بینی است. هر چه نیاز بهتر شناخته شود، سوال نیز دقیق تر و اساسی تر طرح می شود. برای تعریف نیاز، باید درک صحیحی از مأموریت ها داشت و بتوان مأموریت را تفسیر کرد. در نتیجه، منطق های انجام کار، پایه گذاری می شوند. صورت مسئله های داخلی کشور ما، بسیار پیچیده و مشکل هستند. گروهی از محققین ما، برای مواجه نشدن با این مسئله های سخت، بهانه تراشی کرده، سعی می کنند با ربط دادن هر موضوعی، خود و اطرافیان را توجیه کنند و در نهایت به سراغ همان مسئله های راحت تر بروند. با توجه به نکته هایی که مطرح شد، در این نوشتار، سعی بر آن بود که موضوع از نیاز روز صنعت کشور استخراج شود. از این رو، با بررسی صنعت هوافضای کشور، احساس کمبود فعالیت در زمینه ی بالگردها شد. اما کار کمی پیچیده تر از این است؛ چرا که برخی از مطالعه های انجام شده در این زمینه، به علت رتبه بندی های خاص در صنعت، قابل دسترس نیست. از آن وخیم تر، برخی از مطالعه های دانشگاهی، به علت آن چه که آن ها ترس از استفاده شدن در صنعت می نامند )!( قابل دسترسی نیست. نکته ی دیگری که در فضای دانشگاهی به نظر می رسید، این بود که بسیاری از مطالعه ها، بر اساس جهت گیری و مسیر مشخصی انجام نمی شود. در نتیجه تعدادی از فعالیت ها، صرفا برای آن که کاری انجام شده باشد؛ و نه برای آن که تکمیل کننده ی راهی باشد، صورت می گیرند. از این رو، در مطالعه ی پیش رو، سعی شده است که مبحثی فنی در زمینه ی ملخ های ماده مرکب بالگرد، با نگاه ترسیم مسیر انجام گیرد. در نتیجه، جنبه های مختلف موضوع مورد نظر طرح شده؛ در هر زمینه، نحوه ی رویکرد علمی و تحلیل تبیین شده و همچنین، جایگاه آن ها نسبت به هم و نحوه ی تعامل آن ها با هم مطرح شده است.