در تجارت بین الملل این نکته روشن است که وارد کننده همیشه می خواهد پس از دریافت کالا وجه را به صادر کننده بپردازد. فروشنده نیز انتظار دارد که پرداخت هر چه سریع تر انجام گیرد و سپس کالاها را ارسال کند. بر همین مبنا روش های گوناگونی برای پرداخت وجه معاملات بین المللی رایج گردیده است که عبارتند از: پرداخت قیمت از پیش، پرداخت بر روی حساب مفتوح، پرداخت بر اساس وصولی و اعتبار اسنادی، که در استفاده از هر یک از این روش ها مشکلاتی مانند احتمال طولانی شدن زمان حمل کالا از سوی فروشنده به کشور خریدار، عدم آشنایی با قوانین، عادات، عرف و نحوه انجام معاملات کشورهای درگیر در معامله، خطرات ناشی از نوسانات نرخ ارز و انتقال ارز و ... وجود دارد. این موارد در میزان اعتماد و اطمینان بین طرفین معامله تأثیر دارد و طرفین تمایل دارند روشی که حداکثر منافع آنها را تأمین کند، انتخاب کنند; به عنوان مثال روش پرداخت از پیش، حداکثر منافع را برای فروشنده تأمین می کند، چرا که خریدار وجه کالا را، قبل از تحویل کالا پرداخت می کند ولی در صورتی که فروش بر اساس حساب مفتوح باشد خریدار، وجه کالا را، بعد از حمل و تحویل کالا پرداخت می کند. این روش بیشترین اطمینان را به خریدار می دهد اما ریسک فروشنده را بالا می برد. در این میان روش اعتبار اسنادی(ال سی) روشی است که هم منفعت خریدار و فروشنده را تأمین می کند و هم به عنوان یک روش مطمئن، به طور گسترده از آن استفاده می شود. به لحاظ مسایل مطروحه، هم خریدار و هم فروشنده به دنبال اخذ تضمینات از طرف مقابل در جهت اجرای تعهد می باشند. در این تحقیق برآنیم که به یکی از بخش های این موضوع یعنی شیوه تضمین پرداخت ثمن بپردازیم و مقایسه ای نیز در تجارت داخلی و بین المللی برای آن بیابیم.