چکیده باتوجه به نقش رابطه والد و کودک در رشد و تحول فرزندان، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ی سبک های فرزندپروری با خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان انجام شد. در این تحقیق روش پژوهش از نوع پس رویدادی است. جامعه آماری را کلیه دانش آموزان دختر و پسر مقطع سوم دبیرستان های شهر همدان در سال تحصیلی 90-89 تشکیل دادند. تعداد 400 نفر از طریق نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای به عنوان نمونه آماری انتخاب گردید. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ی سبک های فرزندپروری شیفر و پرسشنامه خودکارآمدی شرر استفاده شد. هم چنین معدل ترم اول دانش آموزان در سال تحصیلی 90-89 ملاک تعیین پیشرفت تحصیلی قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها نیز از آزمون های آماری t جهت مقایسه میانگین ها، ضریب همبستگی پیرسون، آزمون کای اسکویر، تحلیل واریانس یکطرفه و رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان دادکه خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان با توجه به شیوه های فرزندپروری آنها متفاوت است. هم چنین یافته ها حاکی از معنادار بودن رابطه ی خودکارآمدی با پیشرفت تحصیلی است. بین دانش آموزان دختر و پسر نیز از نظر خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی تفاوت معنی دار مشاهده شد. بدین ترتیب که خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی دختران نسبت به پسران بالاتر بود. بین سطح تحصیلات والدین و سبک های فرزندپروری رابطه ی معناداری مشاهده نشد. لذا از آنجایی که یافته های پژوهش حاکی از وجود رابطه مثبت و معنادار بین شیوه های فرزندپروری و خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی است، ارائه آموزش های لازم به والدین برای رابطه بهتر و موثرتر با فرزندان ضرورتی موکد است. کلمات کلیدی: سبک های فرزندپروری؛ خودکارآمدی؛ پیشرفت تحصیلی؛ دانش آموزان