پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر خودپنداره و خودکارآمدی ریاضی بر پیشرفت تحصیلی در درس ریاضی و دروس ریاضی محور دانش آموزان پایه اول متوسطه شهرستان چهاردانگه صورت گرفته است. این پژوهش از نوع توصیفی پیمایشی بوده و مدل پژوهش از نوع پس آزمون تک گروهی می باشد.جامعه آماری کلیه دانش آموزان پایه اول متوسطه(دختر و پسر) چهاردانگه که در سال تحصیلی 91-90 مشغول به تحصیل بوده اند که شامل 814 نفر می باشد که 403 نفر از آنها دختر و 411 نفر پسر می باشند.نمونه آماری با توجه به جدول مورگان 300 نفر برآورد شد.ابزار گردآوری پژوهش شامل دو پرسشنامه است . پرسشنامه12 ماده ای خودپنداره ریاضی و پرسشنامه 30 ماده ای تدوین شده توسط میدلتون و میگلی که در قالب 4 ماده سوال خودکارآمدی ریاضی را اندازه گیری می کند،می باشد. پس از جمع آوری اطلاعات ، تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss انجام شد و نتایج زیر به دست آمد: نتایج به دست آمده از آزمون کای دو و همبستگی کرامرو آزمون پیرسون ،به طور کلی تایید کننده این مطلب است که خودپنداره و خودکارآمدی ریاضی بر پیشرفت و نمره درس ریاضی وهمچنین پیشرفت ونمره دروس ریاضی محور چون شیمی و فیزیک تاثیر گذار است و خودپنداره ریاضی در مقایسه با خودکارآمدی ریاضی پیش بینی کننده قوی تری از پیشرفت ریاضی ،شیمی و فیزیک است و همچنین خودپنداره و خودکارآمدی ریاضی بر پیشرفت تحصیلی و نمره درس ریاضی تاثیر بیشتری نسبت به پیشرفت تحصیلی و نمره دروس شیمی و فیزیک دارد.نتایج تحلیل واریانس دو طرفه نیز نشان می دهدکه در مورد تاثیر خودپنداره و خودکارآمدی ریاضی در افزایش میانگین نمرات درس ریاضی، فیزیک و شیمی دانش آموزان دختر و پسر تفاوت معناداری مشاهده نمی شود. اما بین سطوح(ضعیف، متوسط و قوی ) خودپنداره دانش آموزان دختر و پسر تفاوت معنادار وجود دارد و به نفع دختران است.