تاریخ اسماعیلیان نزاری ایران در زمان فرمانروائی دولت سلجوقیان با فتح قلعه الموت به رهبری حسن صباح در 483ه.ق، آغاز و تا سقوط آن بدست مغولان در 654ه.ق، ادامه یافت، آنچه در این پژوهش بررسی شده است، علل و انگیزه های ترور و حذف فیزیکی مخالفان توسط اسماعیلیان نزاری(483-654ه.ق)، و واکاوی چرایی و چگونگی انتخاب خط مشی مسلحانه در برابر مخالفان است. در این پایان نامه سوالات برمبنای روش پژوهش تحقیقات تاریخی با تکیه بر اسناد و منابع موجود کتابخانه ای بررسی، و فرضیات مورد آزمون قرار گرفته اند،هر چند در این زمینه منابع مورد نیاز کمتر یافت می شود، اما سعی شده که از منابع قابل دسترس حداکثر استفاده به عمل آید، و به مدد استنباط تاریخی با مقایسه منابع ، تصویری روشن از این موضوع ارائه گردد.نتایج تحقیق نشان داد که، هدف کلی اسماعیلیان در مبارزه با مخالفان، برانداختن دولت ترکان سلجوقی و خلفای عباسی بغداد بود؛ نزاریان بر اساس اصل تعلیم که بر وفاداری به شخص امام و نمایندگان او تأکید داشت، معتقد بودند، تنها وسیله وصول به حقیقت امام است. نزاریان که قدرت رسمی در دست نداشتند، به عنوان اقلیتی نظامی در رویارویی با عباسیان و عمده مخالفانشان طریقه حذف فیزیکی را در پیش گرفتند، و به قتل و ترور روی آوردند. این عمل می توانست، ضمن ایجاد رعب و وحشت در میان مخالفان صدمات و لطمات جبران ناپذیری بر پیکره دولت عباسی و حکومت های وابسته چون سلجوقیان را فراهم آورد. آنها قتل دشمنان را فریضه می دانستند، و اگر در حین انجام وظیفه کشته می شدند، شهید به شمار می آمدند. واژگان کلیدی: قتل، اسماعیلیان ، نزاریان، خلافت، عباسیان