چکیده این نوشتار به تحلیل و شرح دیوان" وهج الظهیره"، یکی از دیوان های عباس محمود العقاد می پردازد و از این طریق به شناخت بُن مایه های فکری و روانی شاعر دست می یابد. نگارنده با مطالعه ی رویکردها و دیدگاه های نوین در عرصه تحلیل زبان شعری و ادبی، در این جُستار در پی آن است که بگوید: " با تعمق و تأمل در زبان شعری، می توان به شخصیت گوینده آن پی برد". بدین ترتیب با بررسی زبان شعری دیوان «وهج الظهیره»، نگارنده به افکار و اندیشه های نهفته در اشعار این دیوان، دست می یابد که بیشتر با آراء و دیدگاه های نقدی عقاد، همخوانی و تناسب دارد؛ چرا که اولا شعر عقاد بیشتر اوقات از صنعت شعری و فنون بلاغی عاری است و علت این امر آن است که خود عقاد در آراء نقدی خویش شعر را نه برای شعر و زیبایی، بلکه آن را وسیله ای برای رسیدن به هدف مورد نظر می دانست و ثانیا او شعر را برای پیشبرد مقاصد والای انسانی به کار می گیرد که البته این کار را نه از روی تکلف، بلکه به راحتی و سیّالی بی نظیر انجام می دهد. او از پیروان مکتب رمانتیک می باشد و هرچند که "عشق و طبیعت" از مهمترین موضوعات شعری او هستند اما در این دیوان، بینش فلسفی و آراء اجتماعی او رنگ تازه تری به دیوانش بخشیده است. واژگان کلیدی: عقاد، خرد مداری، زبان شعری، وهج الظهیره، تحلیل و نقد