چهره پردازی عبارتست از پرداختن به صورت وچهره که براساس نگرش وفلسفه هنرمند نگاه به این پردازش شکل می گیرد. در این پژوهش به مطالعه چهره پردازی در نقاشی معاصر ایران(از1320تا1390)پرداختم. دراین پژوهش که با شیوه های کتابخانه ای و میدانی مطالعه و تحلیل درباره به تصویر کشیدن چهره انسانی در هفتاد سال اخیر می پردازد و هدف آن دستیابی به چگونگی ترسیم و تجسم چهره های انسانی و پیگیری تاثیرات و سیر تحول آن در طی این دوره زمانی می باشد تا در حد امکان طرح کلی و مشخص از نحوه پرداختن و تغییرات و تحولاتی که در طی این دوره رخ داده است را بازگو کند.نتایجی که در انتهای این پژوهش بدست آمدند در خور توجه اند که خلاصه ای از آن به شرح زیر است هم چنان که به تاریخ معاصر نزدیک می شویم از شبیه سازی در چهره ها دورتر می شویم و به دید روانشناسانه و انعکاس وجود هنرمند در چهره ها نزدیک تر می شویم. در واقع چهره ها تعبیر هنرمندانه از خود او هستند. ابراز بیان شخصی در چهره ها، تاثیر شرایط اجتماعی، روحی و روانی هنرمندان معاصر را در کارهایشان می توان مشاهده کرد. هنرمند در جستجوی کشف خویشتن است و این کار را از طریق چهره پردازی میسر می کند. در چهره پردازی حاضر الالخصوص در دهه اخیر با وجود شبیه سازی در ساخت پرتره تصویری امروزی و دارای معنا و شخصیت را مشاهده می کنیم و به هیچ وجه یا د دوران قدیم نمی افتیم و این امر بسیار جای مطالعه دارد و امید است که بتواند منشاء پژوهش های بعدی قرار بگیرد.