هدف این پژوهش بررسی میزان تأثیر آموزش مهارت های زندگی بر سازگاری و رضایت زناشویی زنان متاهل، روستایی شهرستان فارسان بوده است. روش این پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش زنان مراجعه کننده به امور بانوان شهرستان فارسان در سال 1390 بودند. نمونه ی پژوهش شصت زن متأهل داوطلب بودند که به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش، نه جلسه تحت آموزش مهارت های زندگی قرار گرفتند. روی گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. در پایان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار این پژوهش، پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ (فرم کوتاه، 1989) و سازگاری زناشویی لاک- والاس (1959) بود. فرضیه پژوهش این بود که آموزش مهارت های زندگی سازگاری و رضایت زناشویی زنان روستاهای شهرستان فارسان را افزایش می دهد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مهارت های زندگی سازگاری و رضایت زنان متاهل روستایی شهر فارسان را افزایش داده است (001/0p<). همچنین آموزش مهارت های زندگی بر تمامی ابعاد رضایت زناشویی نیز تأثیر داشته است. نتیجه گیری: آموزش مهارت های زندگی بر افزایش سازگاری و رضایت زنان متاهل روستایی موثر بود.