با وقوع انقلاب اسلامی در فوریه بهمن ماه 1357ش / 1979م در منطقه استراتژیک خاورمیانه معادلات قدرتهای بین المللی از یک سو وموجودیت رژیم های وابسته و... از سوی دیگر مورد مخاطره واقع شد . به منظور به بن بست کشاندن انقلاب اسلامی برنامه های چندی در دستور کار نظام سلطه و وابستگان آن قرار گرفت. تحریک عناصر قومی ، مذهبی و جریان های معاند و ضد انقلاب مقدمه برنامه ای بود که در 31شهریور ماه 1359 ش/ 22 سپتامبر 1980م رژیم عراق هجوم وسیع و از پیش سازمان دهی شده ای را به داخل مرزهای جمهوری اسلامی ایران آغاز نمود . سازمان ملل متحد چند روز پس از تجاوز عراق به ایران اولین قطعنامه خودرا به شماره (479) صادر کرد . در این قطعنامه که با قطعنامه های (514 ، 522 ، 540 ، 582 ، و 588) دنبال گردید برخوردی عادلانه و ریشه ای با موضوع جنگ عراق با ایران نکرد لذا جمهوری اسلامی ایران بدلیل عدم معرفی متجاوز از پذیرش قطعنامه های سازمان ملل متحد خودداری می کرد . سازمان ملل متحد در انگیزه ها ، نیات ، مقاصد و رفتار و کردار خود جانب انصاف و عدالت را نگرفت این موضوع هم ناشی از ساختار سازمان ملل متحد و هم اعمال فشار دولتهای بخصوصی بر آن سازمان است. اگر اقدامات سازمان ملل متحد در قبال جنگ عراق علیه ایران را با تجاوز عراق به کویت مقایسه کنیم به این نتیجه می رسیم تا زمانی که اراده وخواست حداقل یکی از قدرت های بزرگ و تاثیرگذار در سازمان ملل متحد در میان نباشد سازمان ملل متحد از اتخاذ تصمیم جدی، منطقی و بی طرفانه عاجز است . واژگان کلیدی :راهبرد ، سازمان ملل متحد ، ایران ، عراق ،قطعنامه