استفاده از تیر پیوند خمشی درقابهای مهاربند واگرا بدلیل مزیتهای معماری از مقبولیت بالایی در کشور برخوردار است با وجود این، عملکرد ضعیف این نوع تیرها در مقایسه با تیر های پیوند برشی استفاده از این نوع تیر پیوند را با چالشی جدی روبرو ساخته است. آزمایشات گذشته در مورد تیرهای پیوند خمشی، ضعف عملکرد آنها را در جذب انرژِی وارد شده از طرف حرکات قوی زمین، شکل پذیری و ظرفیت دوران را به اثبات رسانیده است. مهمترین دلیل بازده پایین تیرهای پیوند خمشی، شکست جوش بال از محل اتصال به عضو دیگر میباشد. لذا در این تحقیق تلاش بر این بوده است با کاهش بال تیر پیوند در فاصله ای از جوش شیاری و انتقال مفصل پلاستیک به این قسمت، تنشها در محل اتصال را به میزان قابل توجهی کاهش داد. همچنین با تقویت بال در محل اتصال میتوان این تنشها را به زیر حد غیر خطی رساند و همچنین مقاومت کلی قاب را افزایش داد. قابل ذکر است که رسیدن به دو راه حل فوق نباید باعث بزرگ شدن مقاطع و در پی آن افزایش هزینه های پروژه گردد. بالا رفتن هزینه اجرا، بی میلی کارفرمایان به اجرای طرح جدید را در پی خواهد داشت و این خود باعث عدم کارایی عملی این ایده میشود. لذا در این تحقیق سعی برآن است که با ارائه شیوه جدیدی از طراحی، اهداف فوق الذکر تا حد امکان بطور توام تامین شوند. برای این منظور 20 مدل قاب مهاربندی شده k شکل تحت بار گذاری پروتکل پیشنهادی ریچادرز-اوآنگ قرار میگرند . در انتها، تیر پیوند پیشنهادی این تحقیق به نام ؛ تیر پیوند اصلاح شده ؛ با تیر پیوند متعارف یا نرمال که تغییری در آن صورت نگرفته است از نظر ظرفیت جذب انرژی، تنش در محل اتصالات و مقاومت افزون مقایسه میگردد. همچنین تاثیر این تغییرات را در شکل پذیری و ضریب رفتار یک سازه 3 طبقه مورد ارزیابی قرار می گیرد.