چکیده فارسی هدف: افراد سالمند در قیاس با دیگر گروه های سنی، بیشتر به بیماری مبتلا شده و دارو مصرف می کنند. با توجه به آسیب پذیری سالمندان مقیم آسایشگاه، مصرف دارو در آنها اهمیت بیشتری پیدا می کند. این مطالعه با هدف بررسی تعیین الگوی تجویز دارو در سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران انجام شده است. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، اطلاعات دارویی170 نفر سالمند مقیم آسایشگاه، که به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی دو مرحله ای انتخاب شده بودند، استفاده شد. برای جمع آوری داده ها از پرونده بیماران و مصاحبه با پرستار و پزشک و تکمیل پرسشنامه مورد نظر استفاده گردید. داده های حاصل با استفاده از شاخص های میانگین و پراکندگی توصیف و با استفاده از آزمون های مجذور خی، تی تست و فیشر تحلیل شد. برای این منظور نرم افزار آماری spss نسخه 16 به کار گرفته شد. یافته ها: میانگین سنی سالمندان نمونه گیری شده 2/4±75/79 سال و 7/64% آنها مونث بودند . 4/62 درصد بیش از 5 قلم دارو دریافت می کردند. میانگین اقلام دارویی تجویز شده 55/7 بوده و دامنه اقلام از 1 تا 19گسترده بود . قرص ها با 2/98 درصد، داروهای تزریقی با 6/20 درصد، قطره ها با 5/13درصد، شربت با 8/8 درصد، اسپری با 5/6 درصد و پماد و شیاف با 9/2 درصد بیشترین اشکال دارویی مصرف شده بودند. گروه دارویی سیستم اعصاب مرکزی بالاترین درصد فراوانی مصرف را داشت و پس از آن ویتامین ها، داروهای قلبی- عروقی، داروهای خونی(ضد انعقادها) و داروهای گوارشی قرار داشتند. پرمصرف ترین داروها عبارت بودند از ویتامین ها (2/81?)، آسپرین (64/37%)، و آلپرازولام (35/22%) . بین گذراندن دوره های آموزشی سلامت سالمندان و میانگین اقلام دارویی تجویز شده رابطه معنی داری وجود نداشت.( p = 0.054) دارا بودن تخصص پزشکی در میانگین اقلام دارویی تجویز شده تفاوتی را ایجاد نمی کردp=0.068) ) ولی ارتباط معنی داری بین داشتن و نداشتن بیمه و تعداد اقلام دارویی تجویز شده وجود داشت. (p =0.05) نتیجه گیری: تدوین و برگزاری برنامه های آموزشی داروشناسی سالمندی برای پزشکان و نظارت بیشتر بر روی مراکز مراقبت از سالمندان می تواند تاثیر مناسبی در اصلاح فرهنگ تجویز دارو داشته باشد. واژگان کلیدی: الگوی تجویز دارو، سالمند، آسایشگاه .

خلاصه اهداف: بررسی شیوع پلی فارماسی (مصرف همزمان 5 دارو یا بیشتر) و ارتباط آن با سن، جنسیت، تحصیلات، سیگار، وضعیت تغذیه ای، وضعیت عملکردی، وضعیت شناختی، افسردگی، وضعیتهای مزمن، و تعیین شایعترین داروها و گروههای دارویی مصرفی دخیل در پلی فارماسی در سالمندان ساکن آسایشگاه خیریه کهریزک در سال 1389 روش: تعداد 237 نفر از سالمندان 60 ساله و بالاتر (56.5% زن) تحت مراقبت شبانه روزی در این مرکز به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شده و داروهای مصرفی آنها حداکثر تا 11 دارو ثبت شد. پلی فارماسی مصرف همزمان 5 دارو یا بیشتر، شامل داروهای با تجویز و بدون تجویز پزشک و داروهای گیاهی در نظر گرفته شد. داروهای "در صورت نیاز" در این تعریف گنجانده نشدند. گروههای دارویی بر مبنای سیستم طبقه بندی تشریحی درمانی شیمیایی مشخص گردید. اطلاعات دموگرافیک از پرونده های پذیرش به دست آمد. وضعیت تغذیه ای با شاخص توده بدن، وضعیت شناختی با آزمون مختصر وضعیت ذهنی، وضعیت عملکردی با شاخص بارتل، وضعیت افسردگی با شاخص افسردگی سالمندی سنجیده شد. اطلاعات مربوط به وضعیتهای مزمن از پرونده های درمانی استخراج گردید. داده ها جهت تحلیل وارد سیستم نرم افزاری spss شد. به استثنای نوع دارو و گروه دارویی، شاخص ارتباط در این مطالعه odds ratio(or) بود. از مدل رگرسیون لجیستیک برای تحلیل اثر متغیرهای سن ، جنس، تحصیلات، وضعیت عملکردی، وضعیت شناختی، افسردگی، بیماریهای مزمن، سیگار و وضعیت تغذیه ای استفاده شد. نتایج: پلی فارماسی در 52.3% شرکت کنندگان مشاهده شد. ارتباط معناداری بین پلی فارماسی و سیگار کشیدن (0.71-0.12 95%ci ،0.30=or)، امتیاز شاخص افسردگی سالمندی (1.19-1.01 95%ci ،1.09=or)، و تعداد وضعیتهای مزمن (2.68-1.56 95%ci ،2.05=or) مشاهده شد. در افراد دچار پلی فارماسی شایعترین داروهای مصرفی به ترتیب کلسیم دی (14.1%)، آتنولول (8.1%) و آسپیرین (4.4%) و شایعترین گروههای دارویی به ترتیب داروهای قلبی عروقی (32.1%)، داروهای سیستم عصبی (31.8%) و داروهای سیستم گوارشی (20.4%) بودند. نتیجه گیری: شیوع پلی فارماسی در سالمندان ساکن آسایشگاه کهریزک بالا بود. افزایش امتیاز شاخص افسردگی سالمندی، افزایش تعداد وضعیتهای مزمن و سیگار نکشیدن ریسک فاکتورهای پلی فارماسی در این جمعیت بودند.

موضوع فساد به معنای سوء استفاده از جایگاه عمومی جهت دست یافتن به منافع شخصی موضوعی است که هم در سطح داخلی (به علت مختل نمودن کارکردهای اصلی حاکمیتی) هم در سطح بین المللی (بعلت تحت تاثیر قرار دادن روابط بین المللی) مورد توجه جهانی قرار گرفته است. این مسئله همواره در طول تاریخ مبتلابه همه ی دولت ها بوده است. تصویب کنوانسیون بین المللی مبارزه با فساد گامی مهم در این راستا ارزیابی می شود. در عرصه داخلی نیز تصویب این کنوانسیون در سال 1387 به عنوان نقطه ی عطفی در مبارزه با فساد در کشور محسوب می شود. هدف تحقیق حاضر بررسی رویکرد کنوانسیون مزبور در مقابل با فساد است که رویکردی پیشگیرانه و سرکوب گرانه می باشد که هر دوی این رویکردها از دیدگاه کنوانسیون مورد بررسی قرار گرفته اند. علاوه بر این ها نگاهی اجمالی نیز به نظام حقوق داخلی خواهیم داشت و آن را با مفاد کنوانسیون مقایسه خواهیم نمود و در نهایت پیشنهاداتی برای قانونگذار داخلی ارائه خواهیم داد.