در پژوهش حاضر به بررسی منابع قدرت زنان در ایران پرداخته شده است. مفهوم قدرت نه از منظر گفتمانی خاص بلکه بر مبنای معانی ذهنی کنشگر مورد بررسی قرار گرفته است. شناسایی ساز و کارهای اعمال قدرت زنان در زندگی روزمره و مخاطبان کنش های آنها، و پیامدهای اعمال کنش برزندگی خود آنها و جامعه زنان پیرامون، از جمله دیگر اهداف تحقیق هستند. در بخش چهارچوب مفهومی این پژوهش، نطریات فمینیستی درباره وضعیت زنان و شیوه های اعمال قدرت زنان، بانظریات گفتمانهای مقاومت تلفیق شده و در سه گفتمان ارائه شده اند. در بخش روش، با رویکرد پدیدار شناسانه از روش مبنایی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش تمام زنان بین 20 تا 60 ساله شهر تهران هستند.که روش نمونه گیری پژوهش حاضر نمونه گیری نظری است. روش گرد آوری اطلاعات، مصاحبه است که در کنار آن از روش مشاهده مشارکتی نیز استفاده شده است. در نتیجه پژوهش حاضر مشخص شد که زنان در تجربه زیسته خود با دو الگوی هویتی متفاوت و متضاد پدر و مادر مواجه می شوند که هر یک از این دو الگو در مقاطع مختلف هم را تحقیر می کنند. مهمترین عنصرذهنی تعیین کننده کنش های اعمال قدرت کنشگران مورد مطالعه، بحران معنای ناشی از تضاد دو الگوست. افزایش بحران معنا، فرد را نیازمند دریافت معنا از محیط بیرون ساخته و به کنش های اعمال قدرت نمایشی سوق می دهد، تا بحران معنا در خود را با بدست آوردن قدرت نمایشی از محیط پیرامون ترمیم بخشد و کاهش بحران معنا منجر به پررنگ شدن هویت همگون و معنای ذهنی قدرتمند در ذهن فرد شده و وی را به سمت کنش های اعمال قدرت درونی(غیر نمایشی) برای تاثیرگذاری بر محیط و بدون تاثیر پذیری از آن می راند. مخاطبان فرد در اعمال قدرت، زنان، مردان یا در برخی از موارد گفتمان حاکم بوده است. در نتیجه کنش های نمودین فرد بیش از پیش به نمایش قدرت در محیط پیرامون خود وابسته می شود. بنابراین این کنش ها خود را برای فرد و جامعه باز تولید می کنند و پیامد دراز مدت انقیاد را برای فرد و جامعه دارند. اما کنش های اعمال قدرت بودین منجر به کاهش وابستگی فرد به محیط شده، اعتماد بنفس او را در اعمال قدرت افزایش می دهند و در نتیجه پیامد دراز مدت قدرتمندی را برای وی دارند.