هدف: مشکل عمده در کودکان فلج مغزی، آسیب در عملکرد حرکتی درشت و متعاقباً کاهش کیفیت زندگی آنان می باشد. هدف این مطالعه بررسی تأثیر اختصاص زمان بیشتر به درمان رشدی-عصبی طی جلسات درمانی بر عملکرد حرکتی درشت و کیفیت زندگی کودکان مبتلا به فلج مغزی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای تجربی 36 نفر از کودکان فلج مغزی در محدوده سنی 8-4 سال از کلینیک خصوصی "مهر" در شهر تهران به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه 18 نفره تقسیم شدند. تمامی آزمودنی ها به مدت 3ماه، 3جلسه درهرهفته در جلسات درمانی شرکت نمودند با این تفاوت که گروه مداخله نیمی از جلسه را اختصاصاً درمان رشدی- عصبی(ndt) دریافت کردند. آزمودنی ها قبل و بعد از دوره درمانی با استفاده از ابزارgmfm-66، gmfcs و پرسشنامه cp-qol، ارزیابی شدند. داده ها با استفاده ازspss 16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بین میانگین تفاضل نمرات کودکان فلج مغزی دو گروه مداخله وکنترل در پرسشنامه سنجش عملکرد حرکتی درشت در مراحل پیش آزمون – پس آزمون تفاوت معناداری (037/0p=) وجود داشت. اما بین میانگین تفاضل نمرات دو گروه در پرسشنامه کیفیت زندگی در مراحل پیش آزمون – پس آزمون و نیز بین ارتقاء عملکرد حرکتی درشت و بهبود هر یک از حیطه های کیفیت زندگی در کودکان فلج مغزی رابطه معنادار وجود نداشت. نتیجه گیری: اختصاص زمان بیشتر به درمان ndt طی جلسات درمانی منجر به بهبود عملکرد حرکتی درشت کودکان فلج مغزی شد. اما با وجود تغییرات مثبت در هر یک از حیطه های کیفیت زندگی گروه مداخله این تغییرات از لحاظ آماری معنادار نشد. کلیدواژه ها: فلج مغزی/ عملکرد حرکتی درشت / کیفیت زندگی/ درمان رشدی-عصبی، ndt