180 بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی و طولی (cm) 1/2 ± 27/13 و (g) 9/2 ± 95/25 در 6 تانک به تعداد 30 قطعه در هر تانک توزیع شد. دو جیره آزمایشی با سطوح مختلف چربی فرموله شد بطوریکه 10 درصد چربی به عنوان سطح پایین و 20 درصد به عنوان سطح بالا در نظر گرفته شد. در طول مدت مطالعه، ماهیان به صورت دستی 3 بار در روز تا حد سیری تغذیه شدند و این عمل به مدت 8 هفته انجام گرفت. در پایان مدت آزمایش، وزن ماهیان قزل آلای رنگین کمان تغذیه شده با 20 درصد چربی در مقایسه با ماهیان تغذیه شده با تیمار 10 درصد افزایش معنی داری داشت. هیچ اختلاف معنی داری در بین تیمارها به لحاظ پارامترهای کیفی لاشه (پروتئین، چربی، رطوبت) به استثنای خاکستر مشاهده نشد. همچنین اختلاف معنی داری بین ماهیان دو تیمار به لحاظ پارامترهای هماتولوژیک (هموگلوبین، تعداد گلبول های سفید و قرمز،mcv، mch و mchc) به استثنای هماتوکریت یا شاخص های پلاسما (چربی کل، کورتیزول و گلوکز و همچنین فشار اسمزی پلاسما) مشاهده نشد. پس از دوره 8 هفته ای تغذیه، ماهیان مورد مطالعه به آب با شوری ppt 10، به عنوان تست استرس شوری انتقال یافتند. نمونه خون از ماهیان در ساعت های صفر، 6، 12، 24، 48 و 72 پس از انتقال به آب شور گرفته شد. نتایج این مطالعه افزایش در میزان الکترولیت های پلاسما (سدیم، پتاسیم و کلراید) و فاکتورهای استرسی پلاسما (کورتیزول و گلوکز) و همچنین فشار اسمزی پلاسما پس از انتقال ماهیان به آب شور را به نمایش گذاشت. بر اساس مطالعات بافت شناسی انجام شده هیچ گونه اختلاف قابل توجهی به لحاظ اثرات پاتولوژیک در آبشش ماهیان مشاهده نشد، در مقایسه بافت شناسی کبد، در تعدادی از نمونه ها اختلاف معنی داری به لحاظ تعداد واکوئل ها مشاهده شد. به طورکلی، با توجه به عملکرد رشد و شاخص های خونی ماهیان قزل آلای رنگین کمان، تغذیه ماهیان با 20% چربی توصیه می شود همچنین با تکیه بر نتایج استرس شوری می توان بیان داشت ماهیان در این سن توانایی سازگاری با شوریppt 10 را دارا می باشند.