این پژوهش با هدف تعیین پیامدهای بی نزاکتی در محیط کار با توجه به نقش میانجی عدالت سازمانی و رضایت شغلی، اجرا گردید. این پژوهش توصیفی و از نوع رابطه ای می باشد. جامعه آماری پژوهش، کارکنان یک شرکت بزرگ صنعتی در اصفهان شامل 2759 نفر در سال 1390 بودند که از میان آنان 200 نفر به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش شامل مقیاس بی نزاکتی در محیط کار (کورتینا و دیگران، 2001) با پایایی 86/0، پرسشنامه رضایت شغلی (بدیان، 2007) با پایایی 88/0، پرسشنامه عدالت سازمانی (نیهوف و مورمن، 1993) با پایایی 94/0، پرسشنامه رفتار شهروندی سازمانی معطوف به فرد و سازمان (ویلیامز و آندرسون، 1991) به ترتیب با پایایی 67/0 ، 5/0 و پرسشنامه قصد ترک شغل (کلوی، گاتلیب و بارهام، 1999) با پایایی 85/0 بود. برای تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد، حداقل و حداکثر نمره) و استنباطی (همبستگی ساده، رگرسیون سلسله مراتبی و روش بوت استراپ) استفاده شد. نتایج نشان داد که بی نزاکتی در محیط کار با رضایت شغلی، عدالت سازمانی و قصد ترک شغل در سطح 01/0 p< و با رفتار شهروندی سازمانی معطوف به فرد در سطح 05/0 p< رابطه معنادار دارد. نتایج حاصل از تحلیل میانجی نشان داد، رضایت شغلی به صورت کامل و عدالت سازمانی به صورت پاره ای میانجی گر رابطه بی نزاکتی در محیط کار و قصد ترک شغل بود. همچنین یافته های پژوهش حاکی از آن بود که رضایت شغلی و عدالت سازمانی، میانجی گر کامل رابطه بی نزاکتی در محیط کار و رفتار شهروندی سازمانی معطوف به فرد می باشند. با توجه به یافته های پژوهش مشخص شد که بی نزاکتی در محیط کار پیامدهای منفی بر نگرش ها و رفتار یاری رسان دارد. بنابراین، کاهش چنین رفتارهایی، می تواند در بهبود نگرش ها و رفتارهای کاری تأثیرگذار باشد. با توجه به این مطلب، می توان به مدیران و سازمان ها پیشنهاد داد، هنجارهای احترام را در روابط بین فردی مد نظر قرار دهند.