مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش مهارت های فرزندپروری بر نگرانی، اضطراب و باورهای خودکارآمد والدین دارای تک و چند فرزند اجرا شد. روش: این پژوهش از نوع تحقیقات شبه آزمایشی است. از روش نمونه گیری تصادفی در انتخاب مدارس و تعیین دو گروه گواه و آزمایش استفاده شده اما گمارش در گروه آزمایش به دلیل نیاز به همکاری آزمودنی ها به صورت داوطلبانه انجام شده است. 54 نفر از والدین دانش آموزان یک دبستان دخترانه واقع در آموزش و پرورش ناحیه یک شهر کرج با گمارش داوطلبانه در 8 جلسه آموزش مهارت های فرزندپروری شرکت نمودند. همچنین 54 نفر از والدین دانش آموزان یک دبستان دخترانه دیگر واقع در همان ناحیه به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه باورهای خود کارآمد عمومی، آزمون اضطراب بک، پرسشنامه نگرانی پنسیلوانیا و یک پرسشنامه حاوی گزاره هایی برای کنترل برخی از متغیرها بودند. آزمودنی ها در هر دو گروه به طور همزمان در معرض پیش آزمون و پس آزمون قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان دادند که بین پیش آزمون گروه های گواه و آزمایش همچنین پیش آزمون والدین دارای تک فرزند و والدین دارای چندفرزند تفاوت معنی داری وجود ندارد اما بین پیش آزمون گروه های گواه و آزمایش و پس آزمون آنها تفاوت معنی دار است. نتایج آزمون تحلیل واریانس چندعاملی آمیخته نیز نشان داد که اثر آموزش فرزندپروری بر نگرانی، اضطراب و خودکارآمدی معنی دار می باشد اما تعداد فرزندان بر نگرانی، اضطراب و خودکارآمدی اثر معنی داری ایجاد نمی کند. نتیجه گیری: این یافته ها لزوم واهمیت آموزش والدین به منظور آسان نمودن تربیت فرزندان، کاهش استرس و نگرانی ناشی از مسوولیت والدگری را مورد تأیید و تأکید قرار می دهند.