در تحقیق حاضر اثر ایزوله پروتئینی هیدرولیزی و غیر هیدرولیزی سبوس برنج بر رشد، آنزیم های گوارشی، ترکیب اسیدهای آمینه و اسید های چرب بدن آلوین ماهی قزل آلای رنگین کمان ( onchorynchous mykiss ) مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور ابتدا سبوس برنج تهیه و چربی گیری شد. سپس ایزوله پروتئینی سبوس برنج با استفاده از روش قلیایی تولید شد. فراورده تولید شده با استفاده از آنزیم آلکالاز با نسبت 5/1 درصد در 2 زمان 30 و 120 دقیقه در دمای 60 درجه سانتی گراد هیدرولیز گردید. آنالیز تقریبی ایزوله پروتئینی سبوس برنج (rbpc) و هیدرولیزات در 2 زمان 30 (rbpc-30) و 120 (rbph-120) دقیقه نشان داد که این فراورده ها به ترتیب حاوی 75، 70 و 73 درصد پروتئین می باشد. پروفیل اسیدهای آمینه فراورده ها نیز مطالعه شد و نشان داد که عمده اسیدهای آمینه ضروری در هر 3 فراوده در دامنه مورد نیاز آلوین ماهی قزل آلای رنگین کمان وجود دارد. اگر چه میزان لیزین آنها در مقایسه با پودر ماهی کمتر بود. حضور احتمالی ممانعت کننده های پروتئازی در ایزوله پروتئینی سبوس برنج با استفاده از ژل الکترفورز sds-page مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که این فراورده می تواند اثر ممانعت کننده های پروتئازی را نشان دهد. بررسی خصوصیات کاربردی ایزوله پروتئینی هیدرولیز شده و غیر هیدرولیزی سبوس برنج نشان داد که هیدرولیز اثر مثبت و معنی داری (p<0.05) بر میزان حلالیت فراورده های هیدرولیز شده دارد. ایزوله پروتئینی هیدرولیز نشده کمترین حلالیت را در ph 4-5 داشت اما ایزوله پروتئینی هیدرولیز شده در ph های اسیدی حلالیت بالاتری را نسبت به ایزوله پروتئینی هیدرولیز نشده نشان دادند. دیگر خصوصیات کاربردی پروتئین فرآورده ها از جمله قدرت تشکیل و پایداری کف، قدرت تشکیل و پایداری امولوسیون و توانایی جذب و نگهداری آب و روغن مورد بررسی قرار گرفت. توانایی نگهداری آب و توانایی جذب روغن ایزوله پروتئینی سبوس برنج بیشتر از هیدرولیزات بود. شاخص فعالیت امولسی فایری به طور معنی داری با افزایش درجه هیدرولیزاسیون کاهش ولی برعکس میزان پایداری امولسیون افزایش یافت. همچنین ظرقیت تشکیل کف در هیدرولیزات بالاتر از ایزوله پروتئینی بدون هیدرولیز سبوس برنج بوده و برعکس میزان پایداری کف با افزایش زمان در ایزوله پروتئینی بدون هیدرولیز سبوس برنج بیشتر از هیدرولیزات بود. پس از تولید ایزوله و هیدرولیزات مربوطه 9 جیره غذایی با 3 نوع فراورده (ایزوله پروتئینی سبوس برنج و هیدرولیزات در 2 زمان 30 و 120) در سطوح 10، 25 و 35 درصد جایگزینی با پودر ماهی تولید گردید. یک جیره غذایی بدون ایزوله به عنوان شاهد برای مقایسه به کار رفت. آلوین ماهیان قزل آلای رنگین کمان به مدت 30 روز از شروع تغذیه فعال با جیره های مذکور تغذیه شدند. وزن نهایی و درصد افزایش وزن در آلوینهای تعذیه شده با جیره های هیدرولیزات 120 دقیقه در سطوح 10 و 25 درصد به طور معنی داری بهتر از شاهد بود و جیره 35درصد تفاوت معنی داری را با تیمار شاهد نشان ندادند. جیره های حاوی ایزوله پروتئینی سبوس برنج بدون هیدرولیز در سطح 35 درصد جایگرینی به طور معنی داری کمترین رشد و بقاء را نشان دادند(p<0.05). مطالعه آنزیمهای معده (پپسین) و پانکراس (تریپسین و کیموتریپسین) نشان داد که استفاده از جیره های ایزوله پروتئینی سبوس برنج هیدرولیزی و غیر هیدرولیزی تاثیر معنی داری بر فعالیت این آنزیم ها ندارد (p>0.05) اگر چه تغییرات مختصری در فعالیت آنها در بین تیمارهای مختلف مشاهده شد. در مورد آنزیم های نوار مسواکی روده (آمینوپپتیداز و آلکالین فسفاتاز) مشخص گردید که جیره های حاوی سطوح بالای ایزوله پروتئینی سبوس برنج هیدرولیزی و غیر هیدرولیزی میزان ترشح آنزیمی کمتری را دارند. در بررسی ترکیب اسیدهای آمینه درجیرهای تهیه شده از ایزوله پروتئینی سبوس برنج هیدرولیزی و غیر هیدرولیزی مشخص گردید که میزان اسیدهای آمینه گلایسن از اسیدهای آمبنه غیر ضروری در تیمارهای 25 درصد جایگزینیrbph30 ، و 10 و 25 درصد جایگزینی rbph120 و rbph120 نسبت به تیمار شاهد افزایش جزئی را نشان داد. همچنین اسید آمینه هیستدین در تمام تیمارهای جایگزین نسبت به تیمار شاهد اندکی کاهش نشان داد. همچنین در ماهیان تغذیه شده میزان اسید آمینه آلانین از اسیدهای آمینه غیر ضروری در تیمار 35 درصد جایگزینی با rbpc کمتر از شاهد بود. همچنین مقدار اسید آمینه گلایسین در سطوح بالای جایگزینی با rbpc و rbph-30 بیشتر از بقیه تیمارها بود. هیستدین از اسیدهای آمینه ضروری در سطوح بالای جایگزینی اندکی نسبت به گروه شاهد کاهش نشان دادند. اسید آمبنه لیزین در تیمار rbpc-35 نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری کاهش نشان داد. در بررسی ترکیب اسید های چرب در جیره های غذایی و لاشه ماهیان با افزایش جایگزینی یک روند افزایشی در میزان pufa و n-6 و یک روند کاهشی در میزان n-3 مشاهده شد. میزان hufa نیز با افزایش جایگزینی روند کاهشی داشت ولی با این حال میزان آن در ماهیان تغذیه شده از پروتئین های هیدرولیز شده 2 ساعته بیشتر از بقیه تیمارها بود. بر اساس نتایج بدست آمده از رشد و ترکیب بدنی تیمار جایگزینی کنسانتره پروتئینی سبوس برنج تا سطح 25% و کنسانتره پرئتئینی هیدرولیز شده 2 ساعته تا سطح 35% برای آلوین ماهی قزل آلای رنگین کمان مناسب می باشد.

مطالعه حاضر با هدف تبدیل پساب ماهی به ماده غذایی دارای ارزش برای استفاده در جیره آبزیان، با استفاده از سیستم بیوفلوک (biofloc) و منابع کربنی متفاوت انجام شد. این آزمایش با چهار تیمار شامل تیمار شاهد بدون اضافه کردن منبع کربنی، تیمار ملاس، تیمار شکر و تیمار ترکیبی (50%ملاس و 50%شکر) با 3 تکرار انجام گرفت. آزمایش با اضافه کردن مقدار 200 گرم فضولات ماهی به همراه 5 لیتر پساب برای هر تکرار و محاسبه و اضافه کردن منابع کربنی (شکر و ملاس چغندر) مورد نیاز تیمارها، در دمای ?c 25 و هوادهی به مدت 5 روز انجام شد. نمونه برداری در زمانهای صفر، 24 و 72 ساعت برای اندازه گیری ترکیبات نیتروژنی (nh3،no2،no3)، اکسیژن محلول و ph برداشت شد و کشت میکربی بر روی محیط کشت bhi در این زمانها انجام گرفت. توده زیست ضعیف در تیمار شاهد تشکیل شد اما قابل برداشت نبود. توده زیست سایر تیمارها؛ ترسیب و خشک شد و پروتئین خام، چربی خام، کربوهیدرات خام و خاکستر آن اندازه گیری شد. آنالیز مجموع داده های ترکیبات نیتروژنی، جذب این ترکیبات را توسط توده زیست تایید کرد. نتایج آنالیز شیمیایی نشان داد که تیمار ترکیبی با 4/0±4/20% دارای بیشترین پروتئین و تیمارهای ملاس و شکر به ترتیب2/0±3/19% و 1/0±0/20% بودند و از لحاظ آماری با همدیگر اختلاف معنی دار داشتند (05/0> p). میزان چربی خام در تیمار شکر با 7/1±3/3 % بیشتر از 4/0±8/1% و6/0±6/1% در تیمارهای ملاس و ترکیبی بود و اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0> p) اما تیمارهای ملاس و ترکیبی با همدیگر اختلاف معنی دار نداشتند. در میزان کربوهیدرات نیز اختلاف معنی داری بین تیمارها وجود نداشت. با تست های میکروبی، باکتری فعال در سیستم بیوفلوک از نوع آئروموناس هیدروفیلا تشخیص داده شد. نتیجه گیری می شود عمل آوری فضولات ماهی با این سیستم موجب تولید توده زیست با ارزش غذایی مناسب، برای استفاده در جیره آبزیان می باشد. همچنین با استفاده از ترکیب ملاس و شکر می توان توده زیستی با ارزش بالاتر بدست آورد. کلمات کلیدی: بیوفلوک (biofloc)، پساب ماهی، ترکیبات نیتروژنی، ارزش غذایی

تحقیقات مختلف اثبات نموده اند که رشد و محتوای بیوشیمیایی روتیفرها می تواند تحت تاثیر نوع غذا و غلظت مواد غذایی تغییر نماید. ریز جلبک ها به عنوان یکی از منابع غذایی مهم برای کشت روتیفرها به ویژه از لحاظ شاخص های نظیر رشد، بقا، میزان پروتئین، چربی و اسیدهای چرب، ضروری می باشند. لذا تحقیق حاضر جهت مقایسه جلبک خشک (کلرلای پودری) و جلبک های تازه (ایزوکرایسیس گالبانا و نانوکلروپسیس آکولاتا) بر رشد، تولیدمثل و ترکیبات بدنی روتیفر آب شور طرح ریزی گردید. از سه جلبک فوق با دو غلظت cell/ml106×5/2 و cell/ml 106×5 در پرورش روتیفرها استفاده گردید. کشت روتیفرها در شرایط استاندارد و در ظروف پلاستیکی 500 میلی لیتری صورت گرفت. تراکم اولیه روتیفرها در تیمارهای مختلف 30 عدد در میلی لیتر بود. نتایج نشان داد میزان رشد جمعیتی روتیفرهای تغذیه شده با جلبک ایزوکرایسیس گالبانا (cell/ml106×5) بیشتر از روتیفرهای تغذیه شده با نانوکلروپسیس و پودر کلرلا بود (p<0/05) هرچند در غلظت cell/ml106×5/2 تفاوت معنی داری در روز دهم روتیفرهای تغذیه شده با ایزوکرایسیس گالبانا و نانوکلروپسیس آکولاتا مشاهده نشد (p>0/05). بیشرین تعداد ماده های تخم دار در روتیفرهای تغذیه شده با ایزوکرایسیس گالبانا (cell/ml106×5)مشاهده شد (p<0/05) که تفاوت معنی داری با سایر تیمارها داشت (p<0/05). بیشترین تعداد تخم ها نیز در روتیفرهای تغذیه شده با تراکم cell/ml106×5/2 و cell/ml 106×5 جلبک ایزوکرایسیس گالبانا مشاهده شد. نرخ رشد ویژه و نرخ تخم روتیفرهای تغذیه شده با دو تراکم cell/ml106×5/2 و cell/ml 106×5 جلبک ایزوکرایسیس گالبانا بیشتر از سایر تیمارها بود (p<0/05) در حالیکه نرخ رشد ویژه و نرخ تخم روتیفرهای تغذیه شده با پودر کلرلا کمترین میزان بود. حداکثر اندازه بدن و تخم روتیفرهای تغذیه شده با جلبک ایزوکرایسس گالبانا با تراکم cell/ml 106×5 مشاهده شد. در حالیکه تفاوت معنی داری در اندازه بدن و تخم روتیفرهای تغذیه شده با سه جلبک با تراکم cell/ml106×5/2 مشاهده نشد. بیشترین محتوای پروتئین در روتیفرهای تغذیه شده با پودر کلرلا و حداکثر چربی در روتیفرهای تغذیه شده با جلبک ایزوکرایسیس گالبانا مشاهده شد. آنالیز اسیدهای چرب نشان داد که میزان dha در روتیفرهای تغذیه شده با جلبک ایزوکرایسیس گالبانا به طور معنی-داری بیشتر از سایر تیمارها بود. در حالیکه میزان epa در روتیفرهای تغذیه شده با نانوکلروپسیس آکولاتا به طور معنی داری بیشتر از سایر تیمارها بود. مطالعه حاضر نشان داد که جلبک های تازه نسبت به پودر جلبک کلرلا رشد بهتری را در روتیفر b. plicatilis ایجاد نمود.