پدیده ای به نام تکدی یک واقعیت اجتماعی است که امروزه در تمام جوامع مشاهده می شود که از دیرباز هر جامعه ای بنا بر فرهنگ و اعتقادات حاکم راه حل ها و تدابیری در جهت رفع این معضل اجتماعی اندیشیده و اقداماتی را انجام داده اند . این پدیده که زاییده ساختار اجنماعی ، اقتصادی و فرهنگی است به دلایل گوناگونی مانند : فقر ، بیکاری ، مهاجرت و ... رخ می دهد . یکی از اقشار آسیب پذیر در این پدیده که قربانی اصلی آن واقع می شوند کودکان و نوجوانان می باشند . آینده هر جامعه ای بر دوش کودکان و نوجوانان آن جامعه است و این قشر آسیب پذیر است که با تلاش و ایده های خود فردای یک جامعه را رقم می زند لذا این عاملی است که رفع مشکلات این گروه در معرض خطر را به سیاستمداران گوشزد می کند . مسئله کودکان خیابانی تنها یکی از ابعاد تکدی می باشد و پیامدهای آن چون بزهکاری ، رواج فحشا و ... نیز باید مورد توجه قرار گیرد . در ایران مقنن مواد 712 و 713 از قانون مجازات اسلامی را به تکدی اختصاص داده و به آن پرداخته است که این امر حاکی از توجه مقنن به این آسیب اجتماعی است. تکدی به عنوان یک معضل شهری آسیب های جبران ناپذیری را به جامعه وارد می سازد لذا بررسی همه جانبه و دقیق این معضل و ارائه راه کارهای درست و اصولی از جمله وظایف نهادها و سازمانهای خدمات اجتماعی در هر کشوری می باشد . در کشور ما علاوه بر راه کار کیفری که در قانون مجازات برای تکدی در نظر گرفته شده ، اقدامات و تدابیر غیرکیفری نیز توسط سازمانها و نهادهای خاصی به کار بسته شده که این اقدامات به علت تعدد نهادهای مسئول و موازی کاری ها با موفقیت چندانی رو به رو نبوده است که این امر از وضعیت آمارهای موجود مشخص می باشد . از این رو برای مبارزه با تکدی اقدامات باید به صورت سازمان یافته و واحد انجام گردد و از تعدد سازمانهای مداخله گر در مبارزه با تکدی کاسته شود . همچنین برنامه ریزی و سیاست گذاری در زمینه اشتغال نیز یکی از مهمترین راه های پیشگیری و مقابله با تکدی محسوب می شود .