از زمان قبول اعلامیه جهانی حقوق بشر در سال 1948 حق داشتن مسکن مناسب به عنوان یک مولفه مهم در استاندارد دقیق زندگی شناسایی شده است. سرپناه مناسب به معنای چیزی بیش از فقط یک سقف بروی سر می باشد. همچنین به معنای خصوصی بودن کامل، فضای مناسب، دسترسی فیزیکی، امنیت کامل، امنیت تصرف، ثبات و دوام ساختاری، نور مناسب، گرمایش و تهویه خوب، زیرساختارهای مناسب، کیفیت زیست محیطی مناسب و فاکتورهای مناسب مرتبط با سلامت و محل دقیق و مناسب و قابل دسترسی با توجه به کار و امکانات پایه می باشد که تمام این ها می بایست با هزینه ای مناسب و پایین در دسترس قرار گیرد. تمام دولت ها بدون استثناء دارای مسئولیت در بخش سرپناه می باشند. در زمینه ی کلی و در یک شیوه ی فعال-سازی، دولت ها می بایست برای ترفیع، محافظت و اطمینان از تحقق کامل و پیشبرد روند سرپناه مناسب، راهکارهای مقتضی را انجام دهند.