حقوق اقلیت های زبانی در طول تاریخ با توجه به نقش و اهمیت روزافزون زبان به عنوان یکی از عناصر ملیت، برجستگی و اهمیت فزاینده ای یافته است. اگرچه سیاست ها و قوانین و مقررات مرتبط با موضوع زبان از دیرباز در تاریخ اروپا برقرار بوده است که عمدتاً در خصوص شرایطی بوده است که یک زبان به مردم تحمیل می شده است در شرایطی که زبان های دیگر نادیده انگاشته می شده است. بیشتر ادبیات نخستین در خصوص حقوق زبانی از کشورهایی سرچشمه گرفته است که گروههای زبانی و یا ملی منجر به ایفای نقش عمده زبان در ایجاد ثبات و پایداری در آن کشورها بوده است. با این وجود، تا قبل از قرن نوزدهم حقوق اقلیت های زبانی در رویه ها و قراردادهای بین المللی رسمیت پیدا نکرد. نظام حقوق اقلیت های زبانی مطروحه در اسناد و رویه های نظام بین المللی حقوق اقلیت ها که شامل اسناد جهانی حقوق بشر، برخی اسناد منطقه ای حمایت از اقلیت ها و همچنین رویه های عملی نهادهای معاهده ای و یا نهادهای تخصصی حقوق اقلیت ها است، سعی در حمایت از برابری و منع تبعیض و نیز شناسایی حقوقی ویژه برای اقلیت های زبانی دارد. نگارنده در رساله پیش رو بر آن است تا با بررسی نظام بین المللی حقوق اقلیت های زبانی و بررسی تعریف اقلیت های زبانی، حقوق آنها، سیر تاریخی و ساز و کارهای حمایت از آنها بر تطبیق این قواعد و مقررات با نظام حقوقی ایران بپردازد و از این رهگذر نکات مثبت و نواقص و کاستی های نظام حقوقی داخلی را در قیاس با نظام بین المللی یافته و آن را پیش روی چشم محققان و اندیشمندان گذارد.