با گسترش روزافزون تلویزیون و رونق گرفتن ویدئوهای خانگی و همچنین تلویزیون های کابلی، تعریف جدیدی در طراحی سینماها شکل گرفت که نگاه و رویکردی نو به سینما به عنوان یک مکان جمعی داشت. این تعریف در پی باز زنده سازی ارتباط بین سینما و اجتماع بود که از بدو پیدایش سینما وجود داشت. اما در پی تحولات گسترده دنیای ارتباطات، این تعریف نیز دستخوش نوسانات و تغییرات کیفی فراوانی گردید، که با احداث مجموعه های سینمایی چند سالنی (مالتی پلکس) و همچنین پیدایش شهرک های سینمایی، سعی در پیدا کردن راه حلی از جنس معماری برای جلوگیری از ریزش عظیم مخاطب از طریق در اختیار گرفتن امکانات آزادانه بود. این مجموعه های سینمایی رفته رفته جایگزین مناسبی برای سالن های سابق شدند. این نگاه تازه به سینما به عنوان یک مکان و تاکیدی که بر ارتباط میان تماشاگر و شهر و سینما دارد، ناگزیر جهت دهنده به سمت مفهومی نو از فضای حدواسط (مدیوم) می باشد. این فضا به عنوان ارتباط میان شهر و سینما عمل می کند و دیگر سینما در حد فضایی درونگرا و منزوی که تنها ارتباطش با شهر از جنس دسترسی باشد، باقی نمی ماند. این نگاه بر اساس گفته معروف آندره بازن که می گوید: " سینما پنجره ای رو به دنیا است"، و سعی برای تبدیل این جمله به عناصر معماری به دست آمده است. در این تعریف سینما بر خلاف گذشته که رابطه افراد را از شهر جدا می نمود،اکنون به عنوان فضایی حد واسط و عامل ارتباط دهنده و تقویت کننده ارتباط، نقش فراوانی بازی می کند. ضرورت انجام پژوهش و ارائه طرح با موضوع سینما، با توجه به ویژگی های منحصر به فرد سینما و قابلیت فرهنگ سازی و ارتقا سطح فرهنگی افراد جامعه و همین طور ضرورت جهت دهی مناسب به اوقات فراغت و جلوگیری از اتلاف و انحراف این اوقات، توضیح پذیر می باشد. که در ارائه راهکارهای طراحی این پژوهش سعی شده است که از پاسخ های معماری که در آینده به یک هیولای عظیم ساختمانی تبدیل خواهند شد، ممانعت شود و در صورت گذشت زمان از اجرا و بهره برداری از آن همچنان با سلایق استفاده کنندگان هماهنگ باشد و قابلیت توسعه داشته باشد. همچنین در طراحی سعی شده که نیازهای مصرف کنندگان در اولویت بالاتری نسبت به ابراز سلیقه و نظریات طراح قرار گیرد تا این پروژه در حد یک مجسمه بدون کارکرد و تنها زیبا، باقی نماند. لازم به ذکر است که در تپه های عباس آباد که به عنوان دستگاه تنفس شهر تهران شناخته می شود، و محل طراحی این پروژه می باشد، سعی شده است که تغییرات در کمترین حد خود باشد تا به طبیعت و در نهایت شهر تهران آسیب وارد نشود. ( طراحی برای حفظ طبیعت قدم بر می دارد و پاسخی عکس این موضوع نداشته باشد.) پروژه "مجموعه سینمایی تهران" فرصتی است در جهت نیل به هدف دمیدن روح تازه در کالبدی که تنها نام سینما را به صورت کاملاً نامتجانس به همراه خود می کشد.فرصتی که در پی یافتن پاسخی معمارگونه ( این لقب به هیچ عنوان سنخیتی با نگارنده ندارد، مگر به لحاظ مدرک تحصیلی دارنده آن) در جهت رفع مشکلات ساختاری سینما ( اتاقهای تاریکی که به اشتباه نام سینما را روی آنها می گذاریم.) که همان قطع ارتباط میان تماشاگران و سینما ( به عنوان مکان تماشای فیلم) است، بود. چرا که با توجه به شرایط موجود در ایران و روند جریانات سینمایی کشور در سه دهه اخیر به روشنی آشکار است که سینمای ما برای رسیدن به روند رو به رشد در جهت جذب مخاطب، ناگزیر از پیمودن این مسیر است که آن را از تعاریف کهنه و قدیمی جدا می کند و به دنیای امروز متصل می سازد. سعی نگارنده در این پژوهش بر این است که شاید به تواند با پاره ای تغییرات در سایت به حل مشکلاتی که در بالا ذکر شد به پردازد و فضایی پویا و لایق فرهنگ و تمدن ایرانی به وجود آورد.