اسطوره رویدادی است که در زمان آغازین یا نامعلوم شکل گرفته وروایتی است مربوط به خدایان، باشندگان مینوی و متافیزیکی. اسطوره با آن که در گذر تاریخ دگرگون می شود اما همیشه زنده است و مردم با آن زندگی می کنند. اساطیر هیچ ملتی را نمی توان جدا از ساختار تاریخی آن شناخت. اسطوره آفرینش درباره خاستگاه پیدایی همه موجودات طبیعی و فوق طبیعی است. و روایتی است درباره اصل و منشأ انسان و از آن جهت دارای اهمیت است که آیین های مربوط به این اسطوره هر سال با نو شدن طبیعت برگزار می شده و علت تکرار این آیین، نوزایی، باروری ودوباره زنده شدن بوده است. نماد های این اسطوره که در آیین هایش متجلی می شود همگی برگرفته از این مضامین هستند. نمایش نیز اولین بار از آیینی، مربوط به اسطوره باروری در یونان به وجود آمد. نگارنده در این پژوهش به بررسی دراماتیک اسطوره آفرینش در ایران باستان پرداخته است با ذکر آیین های نمایشی و نماد های مربوط به سال نو و نوروز که جلوه گاه اسطوره آفرینش در ایران باستان است و به این نتیجه رسیده که نه تنها داستان های آفرینش در ایران باستان قابلیت تبدیل شدن به درام را دارا هستند بلکه نمایش های کمدی از قبیل میرنوروزی، حاجی فیروز، شاه بلدی، کوسه بر نشین و تراژدی مانند سیاوشون برگرفته از اسطوره آفرینش در ایران باستان است. کلید واژه ها: اسطوره، اسطوره آفرینش، آیین، نماد، درام، کمدی، تراژدی