چکیده پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه مشاوره انگیزشی نظام مند گروهی (smc) در اختلال افسرده خویی و مقایسه آن با دارو درمانی صورت گرفت.نمونه این پژوهش آزمایشی شامل 20 بیمار زن افسرده خو می شد که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از میان بیماران افسرده مراجعه کننده طی 9 ماه در سال 1389 به کلینیک روان شناسی دانشگاه فردوسی مشهد انتخاب شده و به طور تصادفی به دو گروه (هر گروه 10 نفر) آزمایش و کنترل جایگزین شدند. نحوه ی انتخاب آزمودنی ها از طریق مصاحبه ساختار یافته scid و آزمون افسردگی بک صورت پذیرفت. برای گروه کنترل تنها دارودرمانی اعمال شد و گروه آزمایش علاوه بر دارودرمانی، درمان مشاوره انگیزشی نظام مند را در 10 جلسه دریافت کردند. دو گروه با توجه به متغیرهای سن، تحصیلات، تأهل و بیماریهای جسمانی با یکدیگر همتاسازی شدند. نمرات افسردگی دو گروه با استفاده از پرسشنامه افسردگی بک (bdi) و ساختار انگیزشی آنها با پرسشنامه اهداف و علایق فردی (pci) مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های بدست آمده با استفاده از آزمون t برای گروه های مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند. نتایج این پژوهش حاکی از این است که درمان مشاوره ی انگیزشی نظام مند و دارو درمانی به طور معناداری، در مقایسه با دارودرمانی صرف در کاهش علائم افسردگی و بهبود ساختار انگیزشی بیماران مبتلا به اختلال افسرده خویی موثر است. بر طبق نتایج این پژوهش روش درمانی مشاوره انگیزشی نظام مند و دارودرمانی در درمان افراد مبتلا به افسرده خویی می تواند موثر تر از دارو درمانی صرف در درمان این بیماران باشد. واژگان کلیدی: اختلال افسرده خویی، مشاوره انگیزشی نظام مند، ساختار انگیزشی، مصاحبه بالینی ساختاریافته، دارودرمانی