همگام با افزایش گرایش جهانی برای یادگیری زبان خارجی یا زبان دوم در سنین پایین تر، گرایشی در خانواده های ایرانی رواج یافته است که کودکان خردسال خود را دو یا سه سال پیش از دبستان به موسسه های آموزش زبان (انگلیسی) می فرستند. در این پژوهش، کوشش بر آن است که دریابیم آیا حضور کودکان در کلاسهای فشرده ی زبان خارجی تأثیرات کوتاه مدت بر زبان اول آنها خواهد گذاشت؟ به بیان دیگر، آیا کیفیت زبان مادری این زبان آموزان با غیر زبان آموزان یکسان است؟ دو گروه مورد سنجش قرار گرفتند: کودکان دو زبانه و کودکان یک زبانه. اعضای هر دو گروه عینأ زبان آموزان کلاس ها بودند، که همین امر استفاده از آزمون غیر پارامتری را غیر قابل اجتناب ساخت. برای گردآوری داده ها که تعریف داستان به زبان فارسی بود دو روش به کار رفت: عکس و کارتون. به دنبال آن، عملکرد کلامی آنان بر مبنای سه متغیر نمایانگر مهارت کلامی، یعنی روانی کلام، دشواری کلام، و تراکم واژگانی مقایسه شد. اگرچه محققان این پژوهش عقیده دارند که نتایج به دست آمده تا حد زیادی به شمار آزمون دهندگان بستگی دارد، و علیرغم این واقعیت که تک زبانه ها تقریباً در همه ی متغیرها و اجزای زبانی میانگین عملکرد بهتری نسبت به دوزبانه ها داشتند، به استثنای متغیر تراکم واژگانی، از لحاظ آماری و محاسباتی هیچ تفاوت معناداری بین دو گروه در شاخص های روانی کلام، دشواری دستوری، و تراکم واژگانی مشاهده نشد. تنها تفاوت معنا دار در شاخص "دشواری واژگانی" دیده شد. طبق نتایج آماری، میتوان گفت که احتمالاً پنج سالگی برای شروع زبان خارجی به صورت فشرده زود نیست زیرا ظاهراً کلاس های فشرده تأثیر چشمگیری روی کیفیت کلامی زبان مادری این زبان آموزان نداشت، البته مشروط بر آنکه تماس با زبان اول محدود یا قطع نشود. نتایج حاصل از این پژوهش دربرنامه ریزی و آموزش زودهنگام زبان خارجی به کودکان، و تصمیم گیری آموزشی کاربرد دارد. همچنین، نتایج این پژوهش الزام مطالعات تکمیلی با تعداد آزمون دهندگان بیشتر را نمایان می سازد.