شهرها روز به روز مرزهای خود را از چند جهت گسترش می دهند و این گسترش مرزها مستقیماً با هجوم سیل جمعیتی تازه که برخوردار از انواع نیازهای روزمره و طبیعی هستند، همراه است. شهرهای ما هنوز که هنوز است، مهیای پذیرش بی دردسر بعضی گروه های اجتماعی همانند نابینایان و کم بینایان در این جامعه نیستند و نابینایان همچنان با کمبود امکانات شهری برای پاسخگویی به نیازهای اولیه خویش دست به گریبانند. شهرهای ما دایره هایی از ازدحام و شلوغی اند و در این ازدحام متکثر، نابینایان همواره با دشواری های متعددی روبرو هستند. زندگی برای یک نابینا که مجبور است علاوه بر تحمل مشکلات زندگی روزمره شهری و مصائب ذاتی آن، تاریکی اجباری و همیشگی پیش رو را نیز تاب بیاورد، خلاصه ای از تنهایی ها است. این در حالی است که رشد و شکوفایی هر جامعه ای بستگی به چگونگی به کارگیری استعدادها و تواناییهای موجود در آن جامعه دارد. یکی از راه حل های مطمئن در تحقق این رشد فراهم آوردن زمینه هایی است که بستر فعالیت های جمعی را با ایجاد فرصت های برابر، فرا روی همه استعدادها قرار دهد. از این رو در این پژوهش با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی نخست در بستری از مطالعات کتابخانه ای ، مصاحبه های حضوری ، تهیه پرسشنامه ، به بررسی مشکلات نابینایان هنگام حضور در فضای سبز شهری پرداخته شده است. و سپس با تحلیل و بررسی نمونه های مشابه (لازم به ذکر است که در تحقیقات انجام شده ، موردی که صرفا ویژه روشندلان طراحی شده باشد یافت نشده است ) و ارائه الگوهایی جهت ساماندهی این فضاها (پارک و باغ ) به صورتی که برای نابینایان نیز قابل استفاده باشد، تدابیری مدنظر قرار گرفته شده است که نابینا را قادرمی سازد تا بدون کمک گرفتن از شخص همراه و به صورت مستقل در فضای سبز شهری تفرج کند و از بودن درآن همان اندازه احساس امنیت و آرامش کند که دیگر افراد جامعه هستند .