ثبت و نگارش تجربه های خلاق عرفانی، بخش قابل توجهی از آثار عرفانی را تشکیل داده است؛ زبان این آثار ازآن جا که از تجربه ای ناب و فراحسی سرچشمه گرفته اند، و به دلیل تفاوتی که تجربه عرفانی با تجربه های حسی و معمول دارد، به طور محسوسی از زبان معیار فاصله گرفته و به زبان ادب نزدیک می شود؛ به همین دلیل در بررسی این متون با بسامد بسیار بالای انواع صور خیال مواجه می شویم؛ اما این که در هر اثر بسامد کدام یک از انواع تصاویر بیشتر است، مسئله ای است که باید با توجه به مولفه هایی مانند نوع تجربه عرفانی، هدف عارف از نگارش و روایت تجربه، مخاطب اثر و حتی زمان و مکان آفرینش آن، بررسی و تحلیل شود. در این رساله برآنیم تا نشان دهیم که رابطه ای منطقی میان انواع تجربه عرفانی و تصاویر به کاررفته برای بیان و نگارش این تجربه ها وجود دارد. توجه خاص روزبهان بقلی به بُعد تجربی عرفان باعث شد تا عبهرالعاشقین و کشف الاسرار و مکاشفات الانوار وی به عنوان جامعه آماری این پژوهش انتخاب شود. معرفی تصوف به مثابه گفتمان، ارائه بحث هایی پیرامون تجربه عرفانی، ماهیت و انواع آن و نیز تحلیل تجربه عرفانی روزبهان در دو اثر یادشده، بخش های دیگر این رساله را تشکیل می دهند.

چکیده ندارد.