هدف از پژوهش حاضر اندازه گیری برخی عوامل آنتروپومتریکی، جسمانی _حرکتی و مهارتی بازیکنان نونهال 13-10 سال فوتبال استان خراسان جنوبی در دو سطح نخبه و غیرنخبه است. شاخص های آنتروپومتری (قد، وزن، طول و محیط ران و ساق پا) با استفاده از ابزار استاندارد اندازه گیری شد، همچنین شاخص های سرعت با آزمون 36 متر، چابکی با آزمون 9×4 متر، و توان هوازی با آزمون20 متر شاتل ران، به عنوان شاخص های جسمانی _ حرکتی؛ ومهارت های پاس، شوت و دریبل با آزمون مور _کریستین به عنوان شاخص های مهارتی مورد اندازه گیری قرار گرفتند. آزمون های آماری t مستقل و کلموگروف – اسمیرنف در سطح معنی داری (05/0 >p) برای تحلیل یافته ها استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر تفاوت معنی داری بین بازیکنان نخبه و غیر نخبه در دو دسته ویژگی های مهارتی و جسمانی _ حرکتی نشان داد (05/0 >p). اما در ویژگی های آنتروپومتریکی تفاوت معنی داری دیده نشد (05/0 <p). بازیکنان نخبه در شاخص های چابکی با 003/0p=، دریبل با 000/0p=، پاس با 000/0p= و شوت با 001/0p=، به طور معنی دار عملکرد بهتری در مقایسه با بازیکنان غیر نخبه داشتند (05/0 >p). این یافته ها نشان می دهند که طیف وسیعی از آزمون ها می تواند به طور موفقیت آمیزی فوتبالیست های نخبه را از همنوعان غیر نخبه خود در سنین نونهالی متمایز کند. بر اساس نتایج بدست آمده، می توان برتر بودن در شاخص چابکی و تکنیک هایی مانند دریبل، شوت و پاس فوتبال را در موفقیت پسران سنین 10 تا 13 سال موثر دانست. لذا پیشنهاد می شود تا در فرایند استعدادیابی در سنین زیر 13 سال تأکید بیشتری بر تبحر تکنیکی و جسمانی شده و از مقایسه بازیکنان بر اساس ویژگی های آنتروپومتری پرهیز شود.

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر توان بی هوازی، چابکی، سرعت، شاخص توده بدن و کوفتگی عضلانی ورزشکاران کاراته بود. 30 کاراته کای زن قهرمان کشوری به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کرده و به طور تصادفی به سه گروه مساوی شامل گروه تمرین در خشکی، تمرین در آب، و کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی یک برنامه تمرینی ویژه شامل گرم کردن، تمرینات پلایومتریک، و سرد کردن را به مدت 7 هفته، و هر هفته 2 جلسه اجرا کردند. هر جلسه تمرین به طور متوسط 25 تا 45 دقیقه طول کشید و بعد از هر دو جلسه، شدت تمرینات از طریق دستکاری تکرار یا مسافت تمرین افزایش یافت. توان بی هوازی، چابکی، سرعت، و کوفتگی عضلانی با روش های استاندارد ارزیابی شدند. تجزیه تحلیل داده ها با فریدمن و کروسکال والیس، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی صورت گرفت و سطح معناداری 05/0p< منظور گردید. تمرینات پلایومتریک در خشکی و آب موجب افزایش معنادار سرعت، چابکی و توان بی هوازی (0001/0p=) و کاهش معنادار شاخص توده بدن (0001/0p=) شدند؛ اما فقط تمرینات پلایومتریک در خشکی، با افزایش معنی دار (0005/0p=) کوفتگی عضلانی همراه بودند. به علاوه، تمرینات پلایومتریک در آب نسبت به تمرینات پلایومتریک در خشکی باعث کاهش بیشتر شاخص توده بدن (0001/0p=) و کاهش کمتر توان بی هوازی (0001/0p=) شدند؛ در حالی که تاثیر آنها بر چابکی و سرعت بازیکنان تفاوت معنی داری نداشت. تمرینات پلایومتریک در خشکی موجب افزایش بیشتر توان بی هوازی؛ و تمرینات پلایومتریک در آب موجب کاهش بیشتر شاخص توده بدن و کوفتگی عضلانی ورزشکاران کاراته شدند؛ و این یافته ها به معنی آن است که تمرین در آب هم می تواند برای ورزشکاران رشته کاراته سودمند باشد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.