معرفی الگو جدیدی برای سیستم های قابل تعمیر با تعمیر مینیمال و ساختن فواصل پیش بینی ناپارامتری برای طول عمر یک سیستم منسجم با بردار علامت معلوم از اهداف اصلی این رساله است. سیستم قابل تعمیری را براساس تعمیر مینیمال با این فرض که تعداد دفعات تعمیر آن یک متغیر تصادفی مثبت با یک بردار احتمال معلوم باشد، در نظر گرفته ایم. برخی از قضایای مربوط به حفظ ویژگی های قابلیت اعتماد را برای طول عمر سیستم مورد نظر اثبات کرده و به مقایسه ی تصادفی طول عمر دو سیستم قابل تعمیر پرداخته ایم. تحت فرض این که سیستم در زمان ‎‎‎t‎ در حال کار است، یک متغیر جدید برای بررسی مانده ی عمر آن معرفی و ویژگی های قابلیت اعتماد آن بررسی شده است. الگوی معرفی شده را برای یک سیستم با مولفه های‎ قابل تعمیر تعمیم داده و در غالب یک مثال، کاربردی از آن ارائه شده است. در پایان نیز با استفاده از روش های ناپارامتری، فواصل پیش بینی برای طول عمر یک سیستم با بردار علامت معلوم ساخته شده است. با فرض این که سیستم مورد نظر قابل تعمیر باشد برای طول عمر آن و زمان های تعمیر آینده ی آن فواصل پیش بینی به دست آمده است. به منظور دستیابی به فواصل پیش بینی بهینه، الگوریتم هایی ارائه و نتایج محاسبات عددی در جداول گزارش شده اند.

مدل های رگرسیونی الگوهایی را فراهم می آورند که می توان بر پایه آن ها ارتباط بین مجموعه ای از متغیرها را بررسی کرد. در رگرسیون کلاسیک فرض می شود که متغیرها مورد مطالعه و مشاهدات مربوط به آن ها دقیق هستند، اما ممکن است که در یک بررسی، مشاهدات مربوط به یک یا چند متغیر نادقیق بوده و یا نادقیق گزارش شوند. در این گونه موارد باید شیوه های جدیدی را جایگزین شیوه های کلاسیک نمود. یکی از این شیوه های جایگزین، رگرسیون فازی است.

چکیده ندارد.