هدف این پژوهش بررسی اثر غلظت¬های مختلف ال-آرژنین بر چربی لاشه، رشد، فراسنجه های خونی (گلوکز، کلسترول، تری¬گلیسرید، ldl وhdl )، سیستم ایمنی و بیان نسبی ژن¬های fas ، lpl و مالیک آنزیم در جوجه¬های گوشتی سویه آرین در سه دوره پرورش (10، 24 و 42 روزگی) بود. صد و شصت و هشت قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه آرین به طور تصادفی در گروه¬های 14 تایی در قالب طرح کاملا تصادفی در4 تیمار و 3 تکرار با میانگین وزن نزدیک به هم، به تیمار¬ها اختصاص داده شد. جیره¬ها بر پایه کنجاله سویا و ذرت و نیز مطابق با نیازهای مندرج در کاتالوگ سویه آرین تهیه و تنظیم شدند. جیره آزمایشی دارای غلظت¬های 100، 124، 139 و 154 درصد ال-آرژنین بود. در پایان هر دوره پرورشی از هر تکرار 2 جوجه (شش جوجه در هر تیمار) خون گیری و کشتار شدند. نتایج نشان داد افزودن مکمل ال-آرژنین به جیره سبب افزایش گلوکز خون در 10روزگی در غلظت 154 درصد (05/0> p) و کاهش گلوکز خون در غلظت 139 درصد در42 روزگی شد. همچنین سبب کاهش ldl و کلسترول در 10 روزگی در غلظت 139 درصد (01/0>p) شد. ال-آرژنین سبب افزایش hdl در 10 (05/0>p) و 42 روزگی در غلظت 154 درصد (01/0>p ) شد. مکمل مصنوعی ال-آرژنین به جیره در 10 روزگی در همه غلظت¬های (توصیه شده) سبب افزایش وزن زنده (01/0>p ) شد، در 42 روزگی سبب افزایش وزن زنده (01/0>p ) در غلظت 124 درصد شد. افزودن مکمل مصنوعی ال-آرژنین به جیره سبب افزایش اندازه تیموس (05/0>p)، بورس و طحال (01/0>p ) در 10 و 24 روزگی شد. همچنین باعث افزایش وزن نسبی قسمت¬های مختلف روده باریک شد. افزودن مکمل مصنوعی ال-آرژنین در غلظت 139 درصد به جیره سبب کاهش بیان نسبی ژن¬های اسید چرب سنتتاز (01/0>p )، مالیک آنزیم (05/0>p) و لیپوپروتئین لیپاز (01/0>p ) شد. بنابراین با توجه به مشاهده آثار مثبت 139 درصد ال-آرژنین بر رشد، بهبود کیفیت و کمیت لاشه و سیستم ایمنی؛ نشان می دهد این سطح ال-آرژنین قابل توصیه است.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف ضایعات سیب زمینی به صورت پخته شده و خشک شده بر تجزیه پذیری، عملکرد و خصوصیات لاشه انجام شد. در آزمایش اول، تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک، پروتئین خام، ndf و adf با استفاده از روش کیسه نایلونی و با سه رأس گوسفند فیستوله شده نژاد زل تغذیه شده در سطح نگهداری، اندازه گیری شد. زمان شکمبه گذاری شامل صفر، 4، 8، 12، 24، 48، 72 و 96 ساعت بود. تجزیه پذیری ماده خشک به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارها قرار گرفت (05/0 >p). در حالی که تفاوت معنی داری در پروتئین خام، ndf و adf بین تیمارها مشاهده نشد. در آزمایش دوم، 20 رأس بره نر زل با میانگین وزن اولیه 2 ± 33 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 5 تکرار به مدت 80 روز، پروار شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- جیره شاهد بر پایه جو و سیلاژ ذرت بدون ضایعات پخته شده سیب زمینی ، 2- جیره شاهد حاوی 15 درصد ضایعات پخته شده سیب زمینی به جای دانه جو( بر اساس ماده خشک )، 3- جیره شاهد حاوی 30 درصد ضایعات پخته شده سیب زمینی به جای دانه جو( بر اساس ماده خشک ) و 4- جیره شاهد و 45 درصد ضایعات پخته شده سیب زمینی به جای دانه جو( بر اساس ماده خشک ) بودند. جیره های آزمایشی اثر معنی داری بر مصرف ماده خشک نداشتند و افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی به طور معنی داری تحت تأثیر قرار نگرفتند(05/0 <p ). نتایج این آزمایش نشان داد که گروه تغذیه شده با جیره شاهد بیشترین تأثیر منفی را بر قابلیت هضم مواد مغذی جیره کاملاً مخلوط داشت (05/0>p). غلظت های تری گلیسرید، کلسترول و hdl به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت، اما غلظت گلوکز در گروه با جیره حاوی ضایعات پخته شده سیب زمینی نسبت به گروه شاهد بالاتر بود (05/0>p). در پایان آزمایش 12 رأس از بره ها برای تعیین خصوصیات فیزیکی و ترکیب شیمیایی لاشه کشتار شدند. جیره های حاوی ضایعات پخته شده سیب زمینی تاثیر معنی داری بر خصوصیات لاشه نداشتند (05/0 <p ).

این پژوهش به منظور بررسی اسیدیته، نمره¬ی فلیت، ترکیبات شیمیایی، ویژگی¬های کیفی تفاله¬ی مرکبات سیلویی با کاه گندم و اوره و اثرات آن بر تجزیه¬پذیری، مصرف و قابلیت هضم مواد مغذی، فعالیت جویدن، نرخ عبور، فراسنجه-های خونی و عملکرد پرواری بره¬های نر نژاد زل در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار انجام شد. چهار تیمار شامل تفاله¬ی پرتقال: 1) بدون افزودنی 2) با 40 درصد کاه گندم 3) با 5/38 درصد کاه گندم و 5/1 درصد اوره 4) با 37 درصد کاه گندم و 3 درصد اوره (بر اساس ماده¬ی خشک)، بودند. سیلوها بعد از 30 روز باز و ph آن¬ها تعیین شد. تیمار 1 و 4 به ترتیب کمترین (53/3) و بیشترین (36/4) ph را داشتند. افزودن کاه گندم به تفاله¬ی مرکبات محتوای ماده¬ی خشک، خاکستر و الیاف نامحلول در شوینده¬ی خنثی را افزایش، چربی و کربوهیدرات غیر الیافی را کاهش داد. اوره مقدار پروتئین خام، ph، نیتروژن آمونیاکی را افزایش و کربوهیدرات غیر الیافی را کاهش داد. شاخص نمره¬ی فلیت تیمار 1، 2، 3 و 4 به ترتیب 72/90، 64/113، 54/94 و 75/82 بود. آزمایش دوم برای تعیین تجزیه¬پذیری ماده¬ ی خشک، پروتئین خام، الیاف نامحلول در شوینده¬ی خنثی با روش کیسه¬های نایلونی و دو رأس میش زل فیستوله¬ گذاری شده در شکمبه با میانگین وزن 2±30 کیلوگرم انجام شد. تیمار 1 بیشترین بخش سریع، کند و بالقوه قابل تجزیه¬ی ماده¬ی خشک را داشت. کاه گندم و اوره تجزیه¬پذیری ماده¬ی خشک را به طور معنی¬داری نسبت به تیمار شاهد کاهش دادند. تیمار 2 به طور معنی¬داری کمترین بخش محلول و بالقوه قابل تجزیه¬ی پروتئین را نسبت به تیمارهای 1، 3 و 4 داشت. کاه گندم تجزیه پذیری پروتئین را به طور معنی¬داری کاهش داد اما اوره تاثیری نسبت به تیمار شاهد نداشت. تیمار 2 و تیمارهای 1 و 3 به ترتیب کمترین و بیشترین بخش سریع تجزیه¬ی الیاف نامحلول در شوینده¬ی خنثی، تیمار 3 و تیمار 1 به ترتیب بیشترین و کمترین بخش کند و بالقوه قابل تجزیه را داشتند. افزودنی¬ها به ویژه کاه گندم و 5/1 درصد اوره در تیمار 3 نسبت به تیمار شاهد تجزیه پذیری الیاف نامحلول در شوینده¬ی خنثی را افزایش دادند. در آزمایش سوم 16 رأس بره¬ی نر زل با میانگین وزنی 5/0±25 کیلوگرم با 4 تیمار و 4 تکرار به مدت 90 روز با 4 جیره شامل 1) 15 درصد سیلوی 1. 2) 25 درصد سیلوی 2. 3) 25 درصد سیلوی 3. 4) 25 درصد سیلوی 4 و نسبت علوفه به کنسانتره¬ی 40 به 60 درصد پروار شدند. تیمارهای آزمایشی از نظر افزایش وزن روزانه، ماده¬ی خشک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی تفاوت معنی¬داری نداشتند. تیمار 1 بیشترین قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی را نسبت به تیمارهای دیگر داشت در نتیجه افزودنی¬ها قابلیت هضم را نسبت به تیمار شاهد به طور معنی¬داری کاهش دادند. کاه گندم، اوره، افزایش اندازه¬ی ذرات و الیاف موثر فیزیکی جیره زمان نشخوار و جویدن را به طور معنی¬ داری نسبت به تیمار شاهد افزایش و زمان استراحت را کاهش دادند. تیمار 1 بیشترین نرخ عبور و کمترین زمان ماندگاری اما تیمار 4 کمترین نرخ عبور و بالاترین زمان ماندگاری مواد جامد از شکمبه را داشت. افزودن اوره در تیمار 3 و 4 ph و نیتروژن آمونیاکی شکمبه را به طور معنی¬داری افزایش داد. تیمارها از نظر فراسنجه¬های خونی تفاوت معنی¬داری نداشتند. نتایج نشان داد استفاده از 15 درصد تفاله¬ی مرکبات سیلویی در جیره بدون تاثیر منفی سبب بهبود تجزیه پذیری ماده¬ی خشک و پروتئین خام، قابلیت هضم مواد مغذی، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی و عملکرد پروار شد.