از دهه 1980 به این سو به تاثیر از عواملی همچون تحولات سریع سیاسی - اجتماعی در جوامع، پیچیده تر شدن جوامع در نتیجه نوسازی، گسترش نیروهای اجتماعی، تعارضات اجتماعی، خشونت ها و تقاضاهای فزاینده شهروندان و گروه بندی های قومی، زبانی، سیاسی و اجتماعی موضوع حکمرانی محلی و تمرکززدایی به جد در محافل علمی و آکادمیک مورد توجه واقع شده است. در سیاست گذاری های جدید بر کاهش تصدی گری دولت و مدیریت عمومی با مشارکت محلی و منطقه ای تاکید وافری شده است. جامعه عراق پس از سقوط صدام در 2003 میلادی به شدت درگیر خشونت های قومی - مذهبی و بی ثباتی سیاسی شد که تا به امروز به صورت فزاینده استمرار یافته است. ائتلاف بین المللی عمدتاً غربی، به رهبری ایالات متحده امریکا پس از ساقط کردن صدام برای تثبیت اوضاع و تحقق دموکراسی در این کشور، تمهیدات گوناگون سیاسی، اجتماعی و اقتصادی را اندیشید. یکی از مهم ترین این تمهیدات برگزاری انتخابات شوراهای محلی شهری و روستایی در قالب حکمرانی محلی بود، البته فدرالیسم نیز به گونه ای مطرح شد اما فدرالیسم فقط در اقلیم کردستان پیاده شد و در مناطق مرکزی و جنوبی اجرا نشد. در این تحقیق، نگارنده درصدد است که موانع تحقق فدرالیسم در عراق را از منظر یک رویکرد جامعه شناختی تاریخی سیاسی مورد بررسی قرار دهد که این موانع عبارتند از: تمرکز بر ملت سازی و دولت سازی آمرانه و تحمیلی از یک سده پیش تا به امروز، بحران هویت و خصومت های تاریخی سیاسی گروه بندی های قومی و مذهبی در جامعه واگرای عراق و تشدید این واگرایی پس از سقوط صدام و همچنین عدم وجود پیش شرایط فرهنگی فدرالیسم همچون تساهل و مدارای مدنی، همکاری و اعتماد، قاعده وحدت در عین کثرت، و نیز عدم وجود پیش شرط جغرافیایی یعنی عدم تمرکز گروه بندی های قومی و مذهبی در مناطق مرکزی عراق را مورد تحلیل و بررسی قرار دهد.

در عصری حیات خود را سپری می کنیم که به تأثیر از دو پدیده بزرگ «جهانی شدن» و «انقلاب ارتباطات»، جوامع با سرعت قابل توجهی از رشد و تحول در عرصه فکری- نگرشی و آگاهی های سیاسی- اجتماعی برخوردار شده اند و به دنبال آن، فرهنگ سیاسی مدنی - دموکراتیک، دموکراسی، جنبش های اجتماعی و اصلاحات نیز گسترش یافته اند. تا دهه 1990 در کویت و سایر شیخ نشین های خلیج فارس، حکومت های اقتدارگرا و فرهنگ تبعی همدیگر را باز تولید کرده اند. از میانه دهه 1990 به این سو به دلایلی همچون: گسترش شهرنشینی، تحصیلات، گسترش کمی و کیفی طبقه متوسط جدید و گسترش استفاده از اینترنت و ماهواره ها، به تدریج فرهنگ سیاسی در اقشار تحصیل کرده دانشگاهی و جوانان شهری از نوع تبعی به نوع مشارکتی تغییر و تحول یافته است و به تبع آن، حکومت در برخی از این کشورها به ویژه در کویت با چالش ها، اعتراضات سیاسی و تقاضاهای فزاینده برای اصلاحات سیاسی و پیشبرد دموکراسی مواجه شده است. در این تحقیق، نگارنده در صدد ارائه پاسخ تحلیلی به دو سوال مهم است که عبارتند از: الف) اینترنت و شبکه های اجتماعی چه تأثیری بر تغییر و تحول در فرهنگ سیاسی کویت در بیش از یک دهه اخیر داشته است و این تغییر و تحول عمدتاً در کدام اقشار جامعه رخ داده است؟ ب) مهم ترین چالش های سیاسی حکومت کویت به تأثیر از تغییر و تحولات در عرصه فرهنگ سیاسی چه بوده اند؟ در این تحقیق، نخست با روش تبیین علی و با رویکرد نظری جامعه شناختی سیاسی - تاریخی، ماندگاری فرهنگ سیاسی تبعی در کویت تا دهه 1990 بررسی و تحلیل شده است. در بخش پایانی تحقیق، با استفاده از روش تحلیل ثانویه داده های برگرفته از نتایج پیمایش های ارزشی- نگرشی موسسات معتبر منطقه ای و جهانی، سه هدف مهم در این تحقیق دنبال شده اند که عبارتند از: الف) تأثیر اینترنت و شبکه های اجتماعی اینترنتی مانند فیس بوک، تویتر و یوتیوپ بر تحول فرهنگ سیاسی در جوانان شهری و تحصیل کرده های دانشگاهی کویت از تبعی به مشارکتی و دموکراتیک ب) پیدایش و گسترش چالش ها، جنبش های اجتماعی و تقاضاهای فزاینده برای اصلاحات سیاسی ج) پیشرفت ها در این کشور در جهت پیشبرد دموکراسی و اصلاحات سیاسی. یافته مهم در این تحقیق آن است که اینترنت و شبکه های اجتماعی بر گسترش فرهنگ سیاسی در طبقه متوسط جدید، شهرنشینان تحصیل کرده و تحصیل کرده های دانشگاهی موثر بوده است نه توده ها و بدوی های روستایی.

چکیده ندارد.