بحث روش¬های تأمین مالی به چگونگی ترکیب منابع تأمین مالی شرکت، از قبیل بدهی های کوتاه مدت، اوراق قرضه، بدهی بلندمدت، سهام ممتاز و سهام عادی اشاره دارد. برخی شرکت ها هیچ برنامه¬ی از پیش تعیین شده¬ای را برای ساختار سرمایه¬ی خود در نظر نمی-گیرند و تنها به تناسب تصمیمات مالی اتخاذ شده توسط مدیریت مالی، بدون هیچ گونه برنامه-ریزی مشخصی اقدام به تغییر ساختار سرمایه ی شرکت می کنند. تحقیق حاضر به بررسی رابطه بین روش¬های مختلف تأمین مالی و ریسک سیستماتیک طی سالهای 1387 تا 1391 در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران پرداخته شده است که در این راستا روش¬های تأمین مالی (استقراض بانکی کوتاه مدت، استقراض بانکی بلند مدت، افزایش سرمایه با روش انتشار سهام و افزایش سرمایه با روش سود سهمی) به عنوان متغیرهای مستقل و ریسک سیستماتیک به عنوان متغیر وابسته می باشند. اندازه شرکت و اهرم مالی نیز به عنوان متغیر کنترل می باشد. روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و اسنادکاوی صورت-های مالی می باشد. روش تجزیه و تحلیل داده ها نیز از روش همبستگی و آزمون رگرسیون چندگانه صورت گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که روش¬های تأمین مالی با ریسک سیستماتیک رابطه معناداری دارند و ارتباط بین استقراض بانکی کوتاه مدت با ریسک سیستماتیک مستقیم و ضعیف است و ارتباط بین استقراض بانکی بلند مدت با ریسک سیستماتیک مستقیم و قوی می باشد. افزایش سرمایه با روش انتشار سهام با ریسک سیستماتیک رابطه ای مستقیم و ضعیف دارد و ارتباط بین افزایش سرمایه با روش سود سهمی با ریسک سیستماتیک مستقیم و قوی می باشد. نتایج مربوط به متغیرهای کنترلی نشان داد بین اندازه شرکت و اهرم مالی با ریسک سیستماتیک رابطه ای مستقیم و معنادار وجود دارد. واژگان کلیدی: ریسک سیستماتیک، روش¬های تأمین مالی، استقراض بانکی، انتشار سهام

چکیده ندارد.