زمینه و هدف: هدف این پژوهش، بررسی مقایسه اثر دو شیوه تمرین تناوبی و تداومی بر محور هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولین یک می باشد. مواد و روش ها: 36 آزمودنی چاق غیرفعال به طور تصادفی به سه گروه 12 نفره، تمرین تناوبی (با میانگین سن 27/2±58/23 سال، شاخص توده بدنی 33/0±60/30 کیلوگرم متر مربع، درصد چربی 33/0±59/35 درصد) و گروه تداومی (با میانگین سنی 84/2±41/25 سال، شاخص توده بدنی 55/0±51/30 کیلوگرم متر مربع، درصد چربی 47/0± 54/35 درصد) و گروه کنترل (با میانگین سن 4/2±22سال، شاخص توده بدنی 51/0±54/30 کیلوگرم متر مربع، درصد چربی 64/0±49/35 درصد) تقسیم شدند. برنامه تمرین تناوبی و تداومی شامل دویدن باشدت 75-60 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 8 هفته وهر هفته 3 جلسه بود. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون t- زوجی و واریانس یک طرفه، در سطح معناداری 05/0p< انجام گرفت. یافته ها: این پژوهش نشان داد که در گروه تناوبی و تداومی سطوح gh و igf-1 سرمی به طور معنی داری افزایش یافتند. همچنین میزان درصد چربی بدن در هر دو گروه به طور معنی داری کاهش یافت (05/0p<). تغییرات سطوح gh و bmi و درصد چربی بدن در پس آزمون گروه های تناوبی، تداومی و کنترل معنی دار است (05/0p<)، ولی سطوح igf-1 در پس آزمون گروه ها معنی دار نیست. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که تمرین تداومی باعث افزایش بیشتر سطح هورمون رشد شده و به تنظیم تعادل وزن منجر می شود. کلمات کلیدی: هورمون رشد، فاکتور رشد شبه انسولینی1، تمرین تناوبی، تمرین تداومی

چکیده ندارد.