هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان بر توانایی حلّ مسئله اجتماعی، باورهای خودکارآمدی، جهت گیری هدف و تأخیر در رضامندی تحصیلی دانش آموزان بود. روش: جامعه آماری این پژوهش، دانش آموزان پسر دبیرستانی شهر کرج در سال تحصیلی 91-90 بودند. بدین منظور از جامعه یاد شده با توجه به هدف پژوهش، نمونه ای به حجم50 نفر( 25 نفر گروه کنترل و 25 نفر گروه آزمایش ) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و از نظر سن، پایه تحصیلی، هوش، وضعیت اقتصادی- اجتماعی و مشکلات روانی همتا شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های توانایی حلّ مسئله اجتماعی(دزوریلا و همکاران،2002 )، باورهای خودکارآمدی (نظامی، شوارزر و جروسلم، 1996) ، جهت گیری هدف (میدگلی و همکاران، 2000 ) و تأخیر رضامندی تحصیلی (بیمبنتی و همکاران، 1998) بود. روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی و طرح آن از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. برنامه آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان(پینتریچ،1999) در طول 15 جلسه 90 دقیقه ای، به مدت سه ماه بر روی گروه آزمایشی اجرا گردید؛ در حالی که در طی این مدت، گروه کنترل برنامه عادی روزانه خود را دنبال می کرد. پس از اجرای برنامه آموزشی، پرسشنامه های توانایی حلّ مسئله اجتماعی، باورهای خودکارآمدی، جهت گیری هدف و تأخیر رضامندی تحصیلی، بر روی هر دو گروه اجرا گردید. فرضیه های این پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری، مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل نشان داد که آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان در افزایش مهارت حلّ مسئله اجتماعی، باورهای خودکارآمدی، جهت گیری هدف و تأخیر رضامندی تحصیلی دانش آموزان گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری موثر بوده است. نتیجه گیری: آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان به دانش آموزان گروه آزمایش کمک کرده است تا آنها بتوانند در مورد مسائل اجتماعی و تحصیلی خود بهتر تصمیم بگیرند و راه حل ارائه نمایند، درباره تفکّر و فرآیند یادگیری خود، عمیق تر و دقیق تر شوند و به این باور برسند که توانایی حل مسائل را دارند. نتایج این پژوهش می تواند زمینه ای را برای پویایی فرآیند آموزش و یادگیری ، بهبود انگیزش و موفقیت تحصیلی دانش آموزان، که یکی از مهم ترین مسائل تعلیم و تربیت حاضر است، فراهم آورد.

چکیده ندارد.