ادبیات فارسی که محمل فرهنگ و تمدن ایرانی است، به سبب توانایی که دارد، به مرور در فرهنگ و زبان سایر ملت ها، از جمله فرهنگ آلبانی رخنه کرد. دلیل استقبال آلبانی ها از ادبیات فارسی، استقرای ژرف و جامع در شاهکارهای ادب فارسی است که درون مایه های آن عشق، جوانمردی، دوستی، پرهیز از دشمنی ها و دعوت به گفت وگو می باشد. فرهنگ ایرانی به مثابه نرم افزاری، با پشتوانه آیین اسلام بوده است که به همراه سخت افزار سپاهیان عثمانی، وارد خاک و فرهنگ آلبانی شده است و طی پنج قرن حاکمیت عثمانیان بر این کشور، به عنوان زبان ادب، تصوف و فرهنگ با مقبولیت عمومی مواجه بوده است. شخصیت های آلبانیایی از سر عشق و علاقه، این زبان و ادبیات را معرفی و ترویج کرده اند و حتی برخی از آنان خود به این زبان شعر سروده اند؛ یا آثاری پدید آورده اند یا این که براساس الگوی ادبیات کلاسیک فارسی، به آفرینش آثار علمی، ادبی و فرهنگی به زبان آلبانیایی و حتی فارسی، پرداخته اند. هم چنین طی پنج قرن حاکمیت عثمانیان بر این کشور، زبان فارسی به عنوان زبان ادب، تصوف و فرهنگِ خواص این کشور بوده است و در آلبانی و دیگر مناطق آلبانیایی نشین (کوزوو، مقدونیه، منته نگرو و صربستان)، واژگان فراوانی از این زبان، وارد زبان آلبانیایی شده اند که بسیاری از آن ها، در حال حاضر هم کاربرد فراوانی دارند. محور اصلی این تحقیق، بررسی و مطالعه در زمین? تأثیر زبان و ادبیات فارسی بر زبان و ادبیات آلبانیایی طی دوران حاکمیت امپراتوری عثمانی است. در این رساله تأثیر زبان فارسی بر زبان آلبانیایی؛ آثار فارسیِ شاعران و نویسندگان آلبانیایی؛ و تأثیر ادبیات فارسی بر ادبیات آلبانی، بررسی و تحلیل می شود. هدف پژوهش، این است که با شناخت زمینه ها و مولفه های تعامل فرهنگی، ادبی و گفت وگوهای بین فرهنگی، هم به غنی ساختن نقد ادبی و ادبیات تطبیقی مدد رساند و هم به تولید و رواج مسیرها و موضوعات پژوهشی جدید، برای دانشگاه ها و موسسات تحقیقی کمک نماید. روش پژوهش، توصیفی – تحلیلی است که با جست وجو در متون هر دو زبان و طبقه بندی مفاهیم و تحلیل یادداشت ها، استنباط و تحلیل داده ها و در نهایت، نتیجه گیری صورت گرفته است. چشم انداز تحقیق بیانگر این معنی است که با پی جویی روشمند پژوهش، می توان واژه های فارسی فراوان و هم چنین متن های ارزشمندی در زبان و ادبیات آلبانیایی شناسایی و معرفی کرد که از حیث کمی و کیفی و از نظر نفس آفرینش متن فارسی، هم چنین از نظر اثر پذیری آشکار و همه جانبه از ادب، معرفت و فرهنگ فارسی، اهمیت فراوان دارند.

تولّد کشور عربستان سعودی از مهمترین پدیده های جریان ساز در تاریخ معاصرکشورهای اسلامی است که باعث تغییر وتحول شگرفی در درون این سرزمین وتاثیرات عمیقی درمنطقه خاورمیانه شد.در حاشیه قرار گرفتن سرزمین وحی بعد از انتقال مرکز حکومت از مدینه،تاثیر زیادی در عقب ماندگی عربستان در تمام زمینه ها به خصوص تعلیم و تربیت داشت. گسترش بی سوادی چنان بودکه تا ظهور آل سعود، نمی توان درآن از مدارس پر رونق سراغ گرفت. دولت های اوّل و دوّم سعودی به خاطر مشکلات فراوانی که با آن ها درگیر بودند ،نتوانستند درعرصه ی تعلیم وتربیت کار قابل توجهی انجام دهند و به وسیله ی رقیبان از صحنه حذف شدند.عبدالعزیز بن سعود بنیان گذار دولت سوم سعودی با تلاش فراوان توانست سراسر عربستان را مطیع گرداند.وی به عهدی که در دولت اول جدش محمد بن سعود با محمد بن عبد الوهاب برای استحکام حکومت و نشر دعوت اسلام بسته بودند وفادار ماند و برای به انجام رساندن آن به حمایت ازآموزش همگانی پرداخت. بعد از وی جانشینانش راه پدر را در حمایت بی دریغ از نظام آموزش ادامه داده و هر یک از پسرانش که به جای برادرش بر کرسی قدرت تکیه کرد دربالا بردن سطح سواد و گسترش آموزش در سراسر عربستان بر حاکم قبل خود پیشی گرفت. آنها در این امر با دو مشکل اسا سی روبه رو بودند: سنت گرایان تاکید بر آموزش سنتی داشتندوبرآن اصرار می ورزیدند. نوگرایان که آموزش سنتی را در زمان حاضر قابل اجرا ندانسته و اعتقادی به آن ندارند.در این تحقیق سوال اصلی ما بررسی چالش هایی است که بین سنت گرایان و نوگرایان در حوزه ی تعلیم و تربیت به وجود آمد و نیز عواملی که این چالش ها را ایجاد نمود.

چکیده ندارد.