با توجه به تأثیرپذیری طنز از موضوعات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و... می توان اذعان کرد که شیوه و سبک طنزپردازی نیز در دوره های مختلف متفاوت است. به خصوص در گذار از یک دوره تاریخی به دوره دیگر این تغییرات مشهودتر است. در این پژوهش، عبید زاکانی به عنوان طنزپرداز کهن و عمران صلاحی، جواد مجابی و ابوالقاسم حالت به عنوان نمایندگان طنز معاصر انتخاب شده اند. مطالعه در عناصر، ساختار و محتوای سازنده هر اثر ادبی و کشف قوانین حاکم بر آن، ما را در شناخت ساختارهای درونی متن و تعیین عنصرهای سازنده آن یاری می دهد، به همین دلیل این مطالعه سعی دارد، تصویر کاملی از طنز عبید و معاصران ازلحاظ ابزارها و ساختارهای استفاده شده و محتوای مورد نقد قرار داده شده، ارائه شود. معاصران در مقایسه با عبید در بخش ابزارها نو آوری هایی داشته اند. در ساختارها معاصران از ساختار نظم بیشتر استفاده کرده اند و در زمینه ساختارهای نثر معاصران صاحب ساختارهای نو و بدیعی هستند که در زمان عبید مطرح نبوده است. در بخش محتوا مضامین جدیدی مورد نقد قرار گرفته که اکثریت آنها در دوره عبید مطرح نبوده است.

چکیده ندارد.