کشور پهناور ایران وارث دو میراث گران قدر است؛ یکی میراث ارزشمند تنوع زیستی و دیگری گنجینه گران قدر طب سنتی. گنجینه ارزشمند طب سنتی بومی به عنوان میراث فرهنگی و معنوی و دانش نانوشته مردم این سرزمین که ارتباط تنگاتنگ و جدایی ناپذیر بین انسان و طبیعت است، باید در کنار تنوع زیستی حفظ و مورد استفاده علمی قرار گیرد. لذا بر آن شدیم که پژوهش خود را در راستای مستند سازیِ دانش بومی طب سنتی و گیاهان دارویی متمرکز کنیم. این مطالعه با رویکرد کیفی انجام پذیرفته و روشی را که برای رسیدن به اهداف پروژه بکار گرفته شده، پژوهش میدانی بوده است. جامعه ی مورد مطالعه 37 روستا، در دهستان حومه ی جنوبی شهرستان اسلام آباد غرب بودند که جهت شناسایی افراد کلیدی پژوهش، از روش نمونه گیری گلوله برفی استفاده کردیم. ابزارهایی که برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده شامل مصاحبه های ساختار نایافته و نیمه ساختار یافته و مشاهده می باشد؛ جهت انجام مصاحبه ها از تکنیک های قدم زدن و بحث متمرکز استفاده شد و مشاهده ها نیز مشارکتی و غیر مشارکتی بوده است. به منظور دست یابی به حداکثر validaity سعی شد از مناسب ترین تکنیک ها در هر موقعیت و حیطه ی مورد بحث استفاده شود، با توجه به موضوع تحقیق از انواع مصاحبه ها و تکنیک های بصری استفاده گردید. برای اطمینان از reliability داده ها، از درمان گرهای سنتی جهت صحت و درستی اطلاعات جمع آوری شده، سوال ها به شیوه های مختلف و به صورت تکراری از آن ها پرسیده می شد. در این پژوهش چگونگی درمان شکستگی و دررفتگی های استخوان و مفصل ها، توسط درمان گرهای سنتی، اعتقاد و باورهای مردم محلی به درمان گرها و هم چنین شناسایی گیاهان دارویی، با اثرات و نحوه ی فرآوری آن ها آورده شده است. لذا پیشنهاد می شود در راستای حفظ دانش بومی طب سنتی و گیاهان دارویی که ضرورتی برای بقای دانشکده های طب و داروسازی سنتی می باشند، دانشجویان این دانشکده ها بیش از پیش تحقیقات خود را در راستای مستند سازی دانش بومی طب سنتی و حفاظت از گونه های مختلف گیاهان متمرکز کنند.

یکی از واقعیت هایی که در فضای کنونی نظام جهانی، فرهنگ و نهادهای فرهنگی (مانند مساجد) را به شدت تحت تاثیر قرار داده قدرت سیاسی یا حکومت می باشد. به عبارت دیگر امروزه گذشته از حرکت طبیعی و خودجوش موجود در حیات فرهنگی بخش وسیعی از تلاش ها و فعالیت های فرهنگی بر اساس برنامه ریزی ها و سیاستگذاری های حکومت و بازوی اجرایی آن «دولت» صورت می گیرد. همین امر به نظر می رسد مساله اصلی است که مساجد از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی تا کنون دست به گریبان آن بوده اند به عبارت دیگر چالش جدی در حوزه ی مساجد همانا فقدان سیاستگذاری واحد پیرامون این نهادهای دینی (تعیین حدود و ثغور مداخله ی حکومت در حوزه ی مسجد) می باشد. به همین دلیل در این پژوهش، محقق جهت سیاستگذاری فرهنگی مطلوب پیرامون حوزه ی مسجد مقدم بر هر چیز سیر سیاستی حکومت پیرامون مسجد در طول چهار دهه از جمهوری اسلامی ایران (1357-1392) مورد بررسی قرار داده است که در این راستا ابتدا اهم مسائل سیاستی مرتبط با حوزه ی مسجد که در ماهنامه ی مسجد (از شماره 1 تا شماره 170) منعکس یافته توسط نویسنده احصا شده و پس از آن سیاستهای اتخاذ شده ناظر به اهم مسائل مذکور شامل اسناد بالادستی جمهوری اسلامی ایران و نیز اسناد وزارتخانه ها و سازمانهای مرتبط با حوزه ی مسجد مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است. در ادامه جهت حصول به الگوی مطلوب سیاستگذاری فرهنگی مسجد در جمهوری اسلامی ایران، داده های کیفی به دست آمده از مصاحبه های نیمه ساختار یافته با نخبگان حوزوی و علمی مرتبط با حوزه ی مساجد و نیز دیدگاه های رهبران جمهوری اسلامی ایران (امام خمینی و مقام معظم رهبری) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و در نهایت محقق با طی کردن سه مرحله ی فرآیند تحلیل مضمون (thematic analysis)، الگوی مطلوب سیاستگذاری فرهنگی مسجد در جمهوری اسلامی ایران را طراحی نموده است که در آن «دیدگاه نظری دخالت حکومت در حوزه ی مسجد»، «رویکردهای دخالت حکومت در حوزه ی مسجد» و «حکومت و سازمانهای فرهنگی مرتبط با حوزه ی مسجد» به عنوان ابعاد اصلی الگوی مذکور تبیین و تشریح شده اند.