چکیده هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی حین دیالیز بر سطح ابستاتین و هورمون رشد پلاسمای بیماران همودیالیزی بود. به همین منظور، 18 نفر از بیماران مراجعه کننده به بخش دیالیز بیمارستان شهید منتظری نجف آباد به صورت هدفمند به عنوان آزمودنی انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه 9 نفره کنترل و تجربی تقسیم شدند. پس از حذف دو نفر از آزمودنی ها، در مجموع، 8 نفر (5زن و 3 مرد) از گروه تجربی( با میانگین سن 32/9±75/54 سال و وزن 31/3±94/57 کیلوگرم) و 8 نفر (6 زن و 2 مرد) از گروه کنترل ( با میانگین سن 91/9±75/60 سال و وزن 0/8±19/63 کیلوگرم) در آزمون پایانی شرکت کردند.. پروتکل تمرین هوازی حین دیالیز توسط گروه تجربی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت 40 تا 45 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره در هفته اول شروع و در هفته های پایانی به 65 تا 70 درصد رسید. مدت گرم کردن و سرد کردن بدن جدا از بخش اصلی تمرین به ترتیب، 5 و 3-2 دقیقه بود. نمونه های خونی در 48 ساعت قبل از شروع تمرین و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه آن، پس از 12 ساعت ناشتایی گرفته شد و پلاسمای به دست آمده در دمای 80- درجه سانتی گراد فریز شد. برای اندازه گیری سطح ابستاتین و هورمون رشد از کیت های مربوط استفاده شد. برای مقایسه اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون در هر گروه از t همبسته ، برای تعیین تفاوت های بین گروهی از t مستقل و برای بررسی همبستگی بین دو متغیر از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. سطح ابستاتین پلاسمای بیماران همودیالیزی پس از 8 هفته تمرین به طور معنی داری در گروه تجربی کاهش یافت (006/0p=) و سطح هورمون رشد هیچ تغییر معنی داری نداشت (05/0p<). همچنین، همبستگی معنی داری بین ابستاتین و هورمون رشد بعد از تمرین وجود نداشت (05/0p<). بنابراین، تمرین هوازی حین دیالیز از طریق کاهش معنی دار سطح ابستاتین پلاسمای بیماران همودیالیزی ممکن است نقش مهمی در بهبود اشتها و وزن این بیماران داشته باشد و باعث کاهش مرگ و میر ناشی از سوء تغذیه در این بیماران شود. واژه های کلیدی: ابستاتین، هورمون رشد، تمرین هوازی حین دیالیز ، بیماران همودیالیزی