انتشار و آمیختگیِ اندیش? ایرانی در علوم و هنرهای مختلف نظیر معماری در گذشته، از شاخصه های اصلی آن به شمار می رود. برخورداری هنر ایرانی از پشتوانه های فکری، حِکمی و اعتقادی در سیر تکاملی آن، به گونه ای آن را بالنده ساخته است که خود، نقش و حضوری چشمگیر در معرفی و بیان این نوع نگاه و اندیش? متعالی دارد. مع الوصف همانند آنچه در حوز? اندیشه رخ می دهد، سیرِ تکاملیِ هنر نیز بنا بر مقتضیات زمانی، در درون خود پیوسته شاهد تحولاتی تأثیرگذار نیز بوده است. شکل گیری نهضتی در حوزه های اندیشه و حکمت و نیز شماری از صنایع هنری با نام «مکتب اصفهان» از جمله مهمترین و همچنین واپسین رویدادهای تأثیرگذار در تکوین هنر ایرانی است. از این رو تأملی بر مکتب اصفهان با بهره گیری از فهم مبتنی بر هرمنوتیک تاریخی، می تواند بستر مناسبی را جهت حفظ استمرار در هنر ایرانی فراهم می نماید. رسال? حاضر با تأمل بر اندیشه و کُنِش هنری در مکتب اصفهان و عنایت به جایگاه معماری در عالم هنر به ویژه در پیوند صنایع هنری، سعی در طرح مکانی صمیمی، درونِ شهری دارد که از شاخص ترین مراکز بالندگی هنر ایران است. «خان? هنر اصفهان» در جستجوی این است تا با طرح فضاهایی که برگرفته از مکتب یاد شده است، به جذب آحاد جامعه برای نشر جریان اصیل هنر ایرانی بر پای? وحدت دوبار? اندیشه و عمل هنری بپردازد.