پژوهش حاضر قصد دارد به تحلیل پیرنگ نمایشی در سریال های تاریخی تلویزیون ایران با تمرکز بر دو اثر داوود میرباقری (امام علی و مختارنامه) بپردازد. پیرنگ های نمایشی در سریال های تاریخی تلویزیون ایران یکی از وجوه برجست? تأثیرگذاری این گونه آثار بر مخاطبان تلقی می شوند. به نظر می رسد کنش های تاریخی که از قبل در متون تاریخی مشخص شده است موجب می شود درام نویس امکانات اندکی برای ایجاد تعلیق در اختیار داشته باشد. این پژوهش با پرداختن به پیرنگ نمایشی در سریال های تاریخی تلویزیون ایران محدودیت ها و توانایی های پیرنگ های برگرفته از تاریخ را مورد ارزیابی قرار می دهد. عموما رویکردهای عقیدتی و برون متنی در قبال چنین آثاری موجب شده است تا برخی از قابلیت های نمایشی آن ها مورد اغماض واقع شود. فرض بر آن است که سریال های مذکور به رغم پیروی از الگوهای روایتگری کلاسیک واجد خصوصیات بارز دیگری هستند که تحلیل ِ آن ها می تواند به درک بهتر روند اقتباس از ماد? خام تاریخی منجر شود. هم چنین گمان می رود کارکردهای پیرنگ نمایشی در این اثار با تمرکز بر شخصیت پردازی، امکان تحلیل تاریخی مناسبی را در اختیار درام نویس قرار می دهد. این پژوهش پیشین? تحلیل های پیرنگ محور و نیز مولفه های مختلف مرتبط با پیرنگ نمایشی همچون زمان، مکان، کشمکش و تعلیق را مورد بررسی قرار می دهد. سعی شده است تا در پاره ای موارد با استفاده از جدول ها، نمودارها و کمیت های قراردادی، روند استنتاج به شکلی ملموس ارائه شود. قرائتی پیرنگ محور از سریال های تاریخی تلویزیون ایران – و به ویژه با تأکید بر دو اثر مهم داوود میرباقری (امام علی و مختارنامه) – نقطه ضعف ها و آسیب های پیش روی پیرنگ های برگرفته از تاریخ را مشخص خواهد کرد. هم چنین این تحلیل ها امکانات توانایی های بالقو? اقتباس از تاریخ را – تا جایی که در حیط? پیرنگ واقع می شوند – نشان خواهد داد.