رشد مباتی فکری و نظری (که جز در قالب فرآیندهای درونی جامعه رخ نمی دهد)، تعیین کننده میزان بلوغ در جامعه در زمینه های کارکردی و عملکردی است و نبود این مبانی، جامعه را وادار به کاربست رویکردهای بیگانه در قالب ساختار و رویه های جاری می نماید. در چنین شرایطی است که تعارضات پیش آمده در نتیجه عدم انطباق ماهیت به عاریت گرفته شده با رویه های جاری، خود به عنوان چالشی جدی از حاشیه به مرکز رانده شده و موضوعیت محوری می یابد. تحقق پذیری برنامه های شهری نیز به عنوان رویکردی در حل مسائل شهری و کمک به توسعه شهر، در گرو انطباق محتوای برنامه با رویه های تهیه و اجرای برنامه است و فراهم بودن ساختارهای اقتصادی، اجتماعی، حقوقی ـ اداری، مالی، علمی، فنی، مشارکتی و اجرایی، بسته به ماهیت رویکرد اتخاذ شده، از الزامات تحقق برنامه ها محسوب می گردد. بر این اساس مهمترین شرط تحقق توسعه شهری به کارگیری برنامه ها، منطبق بر زیرساخت های تهیه و اجرا است و تغییر مداوم رویکردها، بدون توجه به زمینه ها، ضرورت ها و الزامات نتیجه ای جز هدر رفت منابع مالی و زمانی در پی نخواهد داشت.