چکیده: دست یابی به رشد اقتصادی بالا و پایدار، همواره موردنظر برنامه های اقتصادی کشورها بوده است. اثبات وجود رابطه مثبت میان توسعه بازار مالی و رشد اقتصادی، توسط بسیاری از مطالعات، پژوهشگران را برآن داشته است تا عوامل موثر بر رشد و توسعه بازارهای مالی را مورد مطالعه قرار دهند. این مقاله رابطه بین تخصیص مجدد منابع بانکی و رشد اقتصادی در ایران را با استفاده از داده های پانل سالیانه برای دوره زمانی 1382 تا 1386 و به تفکیک برای استان های کشور مورد بررسی قرار می دهد. مدل مورد استفاده در این تحقیق براساس مدل چانگ و چونکسین جیا و زی چانگ وانگ (2010) طراحی شده است. در ابتدا از یک مدل ols ساده برای بررسی رابطه بین تخصیص مجدد منابع بانکی و رشد اقتصادی بهره گرفته شده است. سپس برای بررسی اثر وقفه های زمانی از مدل های با یک و دو وقفه زمانی استفاده شده است .در نهایت نیز از میانگین 2 یا 3 سال گذشته شاخص تخصیص مجدد منابع بانکی بعنوان متغیر توضیحی در مدل استفاده شده است. از سوی دیگر در این تحقیق ارتباط بین وام های موسسات مالی و رشد اقتصادی و ارتباط بین وام های بانک های دولتی و رشد اقتصادی مورد بررسی قرار گرفته است. برای بررسی ارتباط بین وام های بانک های دولتی و رشد اقتصادی هم برای بررسی اثر وقفه زمانی، از مدل های با وقفه استفاده شده است. در انتها از میانگین سال های گذشته وام ها بعنوان متغیر توضیحی استفاده شده است تا هیچگونه شک و شبهه ای باقی نماند. در این تحقیق همچنین اثر وام های بانک های دولتی به تفکیک روی خروجی بخش های عمده اقتصادی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج بیانگر این واقعیت است که بین وام های بانک های دولتی و رشد اقتصادی هیچگونه ارتباطی وجود ندارد و همچنین بین تخصیص مجدد منابع بانکی و رشد اقتصادی نیز ارتباطی وجود ندارد . واژگان کلیدی: تخصیص مجدد منابع بانکی، رشد اقتصادی، وام ها، سپرده ها، داد های پانل، ایران