چکیده پژوهش حاضر تحت عنوان (رابطه ساختار سازمانی و نو آوری از دیدگاه اعضای هیات علمی) با هدف شناسایی عوامل پرورش دهنده و موانع بازدارنده نوآوری در نظام آموزش عالی ایران انجام شده است. بدین منظور با بهره گیری روش کمی از نوع همبستگی پیرسون،عوامل تاثیرگذار بر نوآوری آموزشی در سال 1389 هجری شمسی مورد بررسی وتجزیی و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد با توجه به آنکه ساختار آموزش عالی ایران،ساختار بروکراتیک می باشد باید از بعضی جهات تغییراتی در آن صورت گیرد. به این نحو که برای هماهنگی با تغییر و تحولات رو به رشدی که در جهان امروز رخ می دید ساختار نظام آموزش عالی باید دارای انعطاف بیشتری گردد یعنی هنگام قبول و آشنایی با عقاید نو بهتر است ساختی ملایم تر و دموکراتیک به خود بگیرد و هنگام اجرای عقاید نو دوباره به ساختار بروکراتیک خود برگردد.