حقوق بین الملل فضا به عنوان مجموعه مقررات سازمان دهنده فعالیتهای بشری در فضای ماورای جو در سالهای اخیر و در اثر افزایش اکتشافات و استفاده از امکانات تکنولوژیک و تجاری فضا در کانون توجهات محافل حقوقی قرار گرفته است. در این میان ، ورود سازمانهای بین المللی ، شرکتهای خصوصی و حتی افراد حقیقی به عرصه استفاده های تجاری از فضا به نحو فزاینده ای بر تعداد بازیگران فعالیتهای فضایی و به تبع آن بر پیچیدگی روابط آنها افزوده است. حقوق بین الملل فضا در مواجهه با تغییرات جدید در عرصه استفاده های صلح آمیز از فضای ماورای جو با چالشهای جدیدی روبرو شده است زیرا کنوانسیونها و معاهدات مربوط به حقوق فضای ماورای جو نتیجه روابط سیاسی و امکانات تکنولوژیک دهه های 60 و 70 قرن گذشته است و با نیازهای امروز مطابقت ندارد. در این راستا فقدان یک مکانیسم دائمی برای حل و فصل اختلافات برخواسته از حقوق فضا مشکلات عدیده ای را در راستای هموار سازی زیر ساختهای حقوقی برای پیشرفت حقوق فضا و کارامد سازی آن برای پاسخگویی به نیازهای قرن بیست و یکمی بشر در زمینه فعالیتهای فضایی پدید آورده است. نکته اینجاست که مکانیسم پیشنهادی برای حل و فصل اختلافات برای آنکه بتواند با ویژگیهای خاص اختلافات فضایی هماهنگ باشد باید از شیوه های نوین و منعطف برای حل و فصل اختلافات بهره بگیرد تا در عین حال بتواند دعاوی ارجاعی را سریع ، کم هزینه و بصورت قطعی حل وفصل کند. براین اساس شیوه های جایگزین حل و فصل اختلافات مانند : داوری ، میانجی گری ،مذاکره و غیره در کانون توجهات این تحقیق قرار گرفته اند و معایب و مزایای هر یک در ارتباط با طبیعت اختلافات در چارچوب حقوق فضا به بحث و بررسی گذارده شده است. در نهایت و پس از مطالعه انواع مختلف مکانیسمهای حل اختلافات، طرح دادگاه فراگیر به عنوان مناسب ترین ساختار برای تأسیس یک نهاد دائمی برای حل و فصل اختلافات پیشنهاد شده است. دادگاه فراگیر مجموعه ای است که از مکانیسم های مجزا و متفاوت برای رسیدگی به پرونده های ارجاع شده برخوردار است بدین معنی که هر پرونده با توجه به ویژگی ها، مختصات و پیچیدگی های موجود در قالب متناسب ترین شیوه حل و فصل اختلاف مورد رسیدگی قرار خواهد گرفت. در ادامه علاوه بر تشریح مشخصات ساختاری ، نمای کلی پیشنهاد ی برای نحوه رسیدگی به اختلافات ارجاعی و شیوه گزینش مکانیسم مناسب برای رسیدگی به اختلاف در قالب دادگاه فراگیر، ارائه شده است. واژگان کلیدی: حقوق فضا، حل و فصل اختلافات، مکانیزم، دادگاه فراگیر

ساختار مبدل افزاینده اینترلیو، شامل چندین مبدل افزاینده یکسان است که به¬صورت موازی متصل شده¬اند و با روش اینترلیو کنترل می¬شوند. بنابراین، این مبدل¬ها فرکانس کلیدزنی و شیفت فاز یکسان دارند. در این تحقیق، با معرفی ساختار اینترلیو و ارائه تعریف مناسبی از ساختار آن، تفاوت عمده این نوع ساختار با مبدل افزاینده متداول مشخص می¬شود. این معرفی و مقایسه، شامل تحلیل مبدل افزاینده تک فاز (مبدل افزاینده متداول)، دو فاز، سه فاز و حالت کلی چند فاز است، که شامل بررسی کلیه روابط ریاضی حاکم بر ولتاژ خروجی خازن و جریان موثر آن و نیز جریان سلف¬های ورودی در دو حالت هدایت گسسته و پیوسته است. سپس سلف به عنوان یکی از مهمترین اجزاء مدار با در نظر گرفتن اثر تزویج مستقیم و معکوس مورد بررسی قرار می¬گیرد. با هدف طراحی یک مبدل افزاینده اینترلیو 100 کیلو وات و ولتاژ خروجی 540 ولت، جریان خروجی 185 در نظر گرفته می-شود. با در نظر گرفتن بدترین شرایط، جریان عبوری از کلید تک فاز 500 آمپر است که با تعداد افزایش فازها، جریان بین فازها تقسیم می¬شود و در نهایت برای بهینه¬سازی این نوع مبدل، محدوده¬ی مناسب فرکانس(10 تا 20 کیلوهرتز) و محدوده¬ی مناسب دوره عملکرد بین 3/0 تا 7/0 است، از آن¬جا که بهینه¬سازی علاوه بر انتخاب محدوده¬ی مناسب فرکانس و دوره عملکرد شامل هزینه و تلفات نیز هست، با توجه به تلفات، بهترین محدوده¬ی تعداد فاز بین 3 تا 6 فاز است و مناسبترین قیمت (مربوط به 5 فاز) در حدود 40 دلار است، با مقایسه قیمت بین 5 فاز و تک فاز (مبدل بوست متداول) مشاهده می شود که قیمت تمام شده برای تک فاز 9 برابر قیمت 5 فاز است. در نتیجه، این ساختار به¬صورت قابل توجهی در هزینه¬های اجزاء بکار رفته در ساختمان مدار صرفه¬جویی خواهد نمود.