اهداف: پژوهش حاضر از یک سو با هدف مقایسه بازداری (شناختی – رفتاری)، حافظه کاری (کلامی- غیرکلامی) و توجه پایدار در جانبازان با و بدون اختلال تنیدگی پس از سانحه؛ و از سوی دیگر بررسی نقش این کارکردهای شناختی در شدت اختلال صورت گرفت. روش: در این پژوهش علی مقایسه ای، جامعه آماری عبارت از کلیه جانبازانی بود که طی مدت پژوهش در مرکز بازتوانی جانبازان و مرکز توانبخشی امام خمینی (ره) شهر مشهد حضور داشتند. از این جامعه، با روش نمونه گیری در دسترس 44 جانباز در قالب دو گروه مبتلا و غیر مبتلا به ptsd انتخاب شدند و با استفاده از آزمون استروپ، آزمون برو/ نرو، آزمون فراخنای ارقام (شنیداری- دیداری)، آزمون عملکرد پیوسته، پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه افسردگی بک (ویرایش دوم) و پرسشنامه می سی سی پی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل های کوواریانس چندمتغیری نشان داد به طور کلی در سازه بازداری شناختی، بازداری رفتاری، حافظه کاری کلامی، حافظه کاری غیرکلامی و توجه پایدار تفاوت معناداری بین جانبازان مبتلا و غیر مبتلا به ptsd وجود دارد. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون به روش ساسله مراتبی حاکی از آن بود که تنها بازداری شناختی و توجه پایدار قادر به پیش بینی شدت اختلال ptsd می باشند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، عملکرد ضعیف تر افراد مبتلا به اختلال تنیدگی پس از سانحه در آزمون های عصب روانشناختی بیانگر نارسایی آن ها در بازداری شناختی- رفتاری، حافظه کاری کلامی - غیرکلامی و توجه پایدار می باشد. بنابراین، نارسایی در این کنش های اجرایی را می توان تبیینی برای علائم اختلال تنیدگی پس از سانحه دانست. کلید واژه ها: اختلال تنیدگی پس از سانحه، بازداری شناختی- رفتاری، حافظه کاری کلامی- غیرکلامی، توجه پایدار.