چکیده هدف این پژوهش، بررسی تاب آوری و مشکلات رفتاری خواهر- برادران کودکان مبتلا به بیماری مزمن یا ناتوانی و مقایسه آنها با خواهر- برادران کودکان سالم(سنّ 17- 10سال) شهر کرج بود. نمونه مورد بررسی شامل122 کودک (58 کودک دارای خواهر- برادر مبتلا به بیماری مزمن یا ناتوانی و 64 کودک دارای خواهر- برادر عادی) بود؛ گروه اوّل به شیوه نمونه گیری هدفمند و گروه دوّم به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند و پرسش نامه تاب آوری کانر- دیویدسون از سوی کودکان و پرسش نامه مشکلات رفتاری کانرز والدین توسط والدین آنها، تکمیل شد. روش های آماری مورد استفاده در این پژوهش شامل، آزمون t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون بود که مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد بین دو گروه( کودکان دارای خواهر- برادر مبتلا به بیماری مزمن یا ناتوانی و کودکان دارای خواهر- برادر عادی) از نظر میزان تاب آوری، تفاوت معناداری وجود نداشت، امّا میزان مشکلات رفتاری در کودکان دارای خواهر- برادر مبتلا به بیماری مزمن یا ناتوانی، بیشتر از کودکان دارای خواهر- برادر عادی بود. به علاوه، بین تاب آوری و مسائل و مشکلات رفتاری، همبستگی منفی و معنادار وجود داشت، به این معنا که هر چه میزان تاب آوری بالاتر بود، مسائل و مشکلات رفتاری کمتری مشاهده می شد و برعکس. همچنین، در بین دختران دارای خواهر- برادر مبتلا به بیماری مزمن یا ناتوانی و پسران دارای خواهر- برادر مبتلا به بیماری مزمن، از نظر میزان تاب آوری و مشکلات رفتاری، تفاوت معنادار مشاهده نشد. واژه های کلیدی : تاب آوری، آسیب پذیری(مشکلات رفتاری)، بیماری مزمن یا ناتوانی.