اگر چه شاعر در این شعرها به درون مایه ی آموزشی، توجه خاصی نشان داده است ولی به سبب برخورداری از جوهره ی شعری غنی تر و بهره بردن از تصویرهای خیالی و درگیر کردن حس و تخیل کودک، این اندرونه به شکل مستقیم ارائه نمی شود. در برخی شعرها پیوند کلامی کودک با یکی از عناصر طبیعت، از یک سو آن عنصر را به کودک می شناساند و از سوی دیگر به آن شخصیت می بخشد و از این راه احساسات او را برمی انگیزد. بدین سان شعر، کارکردی عاطفی، شناختی می یابد. در بسیاری از شعرها، شاعر از شیوه ی تصویرسازی برای توصیف عناصری چون برف، باد و درختان بهره می گیرد و از تجربه های حسی، تصویری خیالی می سازد که یادآور و تداعی کننده ی یکی از آموزه های اخلاقی است. القای اندیشه ها و آموزه های مورد نظر شاعر نیز از مقوله هایی است که در این گستره از آن استفاده شده است. از این رو نتیجه ی این پژوهش، دست یابی به جوانب بهره گیری شاعر از پدیده ها به منظور درونی کردن دریافت های حسی از طبیعت و تاثیر آن در جریان شناخت کودک و تصور رویکردهای جدید از زیبایی، هماهنگی و تضاد در طبیعت و تاثیر آن در ذهن کودک است