ادبیات داستانی معاصر ایران، در مقایسه با ادبیات کلاسیک فارسی، عمری اندک دارد و با همه ی نوآوری ها، در مدت حیات خود همواره زیر سایه ی ادبیات کهن پارسی زیسته است. در این میان آثار داستانی زنان نویسنده ی ایران در میان انبوهی از رمان ها و داستان های کوتاه و بلند مردان گم و کم پیدا بوده است و هرچند نویسندگان زن توانسته اند با رعایت استانداردهای داستان نویسی نوین، آثاری در خور توجه و اهمیت بیافریند، بسیار کم تر از مردان مورد نقد و بررسی قرار گرفته اند. آثاری که زنان نویسنده ی ایرانی در حیطه ی ادبیات داستانی خلق کرده اند، از نظر کمی محدودند. در میان این آثار اندک، تعداد انگشت شماری توانسته اند در عرصه ی ادبیات معاصر ایران، مطرح شوند و توجه خوانندگان و منتقدان ادبی را به خود جلب کنند. رمان های «طوبی و معنای شب» نوشته ی «شهرنوش پارسی پور» و «خانه ادریسی ها» اثر «غزاله علیزاده» از جمله ی این آثار هستند که با به کار بردن سبک های مدرن و نوین روایت جایگاه ویژه ای در میان آثار داستانی پیدا کرده اند و تجربه های ارزشمندی در زمینه ی رمان نویسی مدرن فارسی محسوب می شوند. در این رساله به بررسی عناصر داستانی در این دو رمان پرداخته شده و شیوه های به کارگیری این عناصر در این آثار مورد مقایسه قرار گرفته است.