مواد کامپوزیتی جهت جبران کمبود های یکدیگر و ایجاد ویژگی های تقویت شده و جدید سنتز می شوند. پلیمر های مزدوج کاربرد های زیادی از جمله در بیو سنسور ها دارا می باشند. پلیمر های مزدوج، به ویژه پلی آنیلین و پلی پیرول، خواص آنتی آکسیدانی و کاربرد های پزشکی خوبی نیز دارند. اما، برای استفاده از این ویژگی ها باید زیست سازگاری پلیمر های مزدوج، افزایش و سمیت آن ها کاهش یابد. نظریه ترکیب یک پلیمر طبیعی زیست تخریب پذیر و غیر سمی، با یک پلیمر سنتزی، نسبتاً جدید بوده و می تواند مسیر جدیدی در جهت تهیه مواد پیشرفته در آینده ایجاد نماید. در بخش اول از این کار پژوهشی ابتدا نانوکریستال های نشاسته با استفاده از نشاسته ذرت مومی تهیه شده و سپس نانوکامپوزیت آن ها با پلی آنیلین به روش پلیمریزاسیون اکسیداسیونی شیمیایی در محل، تحت شرایط مختلف پلیمریزاسیون از جمله دما، زمان، غلظت و نسبت اکسید کننده به مونومر، با چند نوع دوپه کننده تهیه شد. نتایج به دست آمده نشان داد که با افزایش غلظت اکسید کننده، دوپه کننده و زمان پلیمریزاسیون و کاهش دمای واکنش تا حد معین، هدایت نمونه ها افزایش خواهد یافت. همچنین نوع دوپه کننده مهمترین فاکتور تأثیر گذار بر روی رسانایی خواهد بود. در بخش دوم از کار پژوهشی، پوشش پلی آنیلین بر روی نانوکریستال های نشاسته به صورت نانوفیبر تهیه شد و مورفولوژی آن با پوشش پلی آنیلین به صورت نانوفیبر بر روی نانوکریستال های سلولز مقایسه شد و رسانایی آن ها نیز مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان می دهد که پوشش های نانوفیبری رسانایی بیشتری داشته و نانوکریستال های نشاسته در مقایسه با سلولز از پوشش کامل تری برخوردارند. در بخش سوم، نانوکامپوزیت نانوکریستال نشاسته با پلی پیرول نیز به طریق ذکر شده در مورد پلی آنیلین سنتز شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد پوشش پلی پیرول حاصل در ابعاد نانو بوده و رسانایی بهتری نسبت به پوشش پلی آنیلین دارا می باشد. خصوصیات و ساختار نانوکامپوزیت های تهیه شده با استفاده از تکنیک های ft-ir، xrd، uv-vis، sem، tem،tga و dsc مورد بررسی قرار گرفت. همچنین الکترو اکتیویته نمونه ها با استفاده از ولتامتری چرخه ای و هدایت نمونه ها با استفاده از هدایت سنج چهار نقطه ای اندازه گیری شد.