امروزه شاهد ساخت و ساز سریع مجتمع های مسکونی در سطح شهرها می باشیم. این مجتمع ها بواسطه اینکه سکونتی جمعی را در خود جای می دهند می توانند محمل تعاملات میان ساکنین خود باشند. مجاورت می تواند شروع یک رابطه اجتماعی باشد، اما شرط کافی آن نیست. سوال اصلی این تحقیق این بوده است که چه عواملی نقش تعیین کننده ای در تعاملات اجتماعی ساکنین مجموعه های مسکونی ایفا می کند. و به عبارتی تعاملات اجتماعی در مجموعه های مسکونی، در مقام یک فاکتور وابسته از چه عوامل و فاکتورهایی تاثیر می پذیرد.. در این تحقیق ساکنین مجتمع های مسکونی در دو گروه همگن و ناهمگن مورد مقایسه قرار گرفتند. بدین منظور مطالعه میدانی در چهار مجتمع مسکونی در شهر اصفهان انجام گرفته و پس از انجام مصاحبه های باز و تبیین چهار فرضیه تحقیق، 352 پرسش نامه توزیع شدند و از طریق این پرسش نامه ها که بر مبنای مبانی نظری موجود تنظیم شده و توسط سرپرست خانوار یا همسر او پاسخ داده شده است، میزان تعاملات اجتماعی ساکنین هر مجتمع و عوامل تاثیر گذار بر آن مورد مطالعه و ارزیابی قرار گرفته است. یافته ها و نتایج: نتایج نشان می دهد که برقراری تعاملات اجتماعی ساکنین مجتمع های مسکونی شهر اصفهان متاثر از چهار عامل اصلی است که عبارتند از تامین آرامش روانی، تامین امنیت، وجود بستر فعالیت و احراز حس تعلق به مکان ساکنین؛ و در این بین همگنی اجتماعی به عنوان یک عامل تاثیرگذار زمینه ای شناسایی شده است و نتایج تحلیل رگرسیونی چند متغیره برای تبیین تعاملات اجتماعی نشان می دهد که از متغیرهای موجود در مدل نظری تحقیق هر چهار عامل بر روی تعاملات اجتماعی اثر معنادار گذاشته و در معامله باقی مانده اند. ضریب تبیین حاصله نشان می دهد که در این مدل، عوامل موجود در معادله، تقریباً 33 درصد از واریانس تعاملات اجتماعی را تبیین می کنند و بقیه واریانس تعاملات اجتماعی از سوی عوامل خارجی و پیش بینی نشده قابل تبیین است. همانطور که ملاحظه می گردد تولید علمی پاسخگویان بیش از هر عامل دیگر از متغیر «بستر فعالیت» متأثر است؛ بعد از آن تاثیرگذارترین عامل «حس تعلق به مکان» و به ترتیب «آرامش روانی» و «امنیت» می باشد.