سلسله ای از فرمانروایان محلی ایران و جانشین دیالمه ی آل کاکویه بودند که از سال 536 تا 718ق/1142تا1318م. بر یزد و نواحی مجاور آن فرمان راندند. آنها با ایجاد پیوندهای زناشویی روابط دوستانه ای با سلجوقیان برقرار کردند و مورد احترام و مشورت آنها بودند. در روزگار حمله ی چنگیز به ایران سلطان ابومنصور اتابک (قطب الدین)چیرگی مغولان را پذیرفت و جانشینانش به عنوان دست نشاندگان مغول در حکومت یزد پایدار شدند. سرانجام این سلسله ی محلی به دست مبارز الدین محمد بیانگذار دولت آل مظفر منقرض شد. اتابکان در آبادانی و عمران یزد کوشش های بسیاری کردند و بناهای زیادی از خود به یادگار گذاشتند. در این دوره به دلیل امنیت و آرامش نسبی در یزد بازرگانی، پیشرفت شهرها و آبادی ها، و مبادله کالا های گوناگون رونق یافت وکالا های یزدی تا آن سوی آب های جنوبی ایران به ویژه هندوستان راه یافت.